આત્મછલના…….

સુશાંતે ટૅક્સી રોકી..
ટૅક્સી ફ્લેગ ડાઉન થઈ અને સડસડાટ દોડવા માંડી…..
“પેડર રોડ લેલો ભૈયા ?”
“પેડર રોડમે કહાં સા’બ..”
“હોટેલ હેરિટેજ…..”
“હોટેલ હેરિટે…..જ……?”
“સ્ટેશનસે આગે……ચૌરાહે પે ના સા’બ….. અલેક્સિયન હોસ્પિટલકે બગલમેં…!!!!
“અરે હાં હાં…પર સા’બ ઉસકા તો નામ બદલ ગયા….”
“અચ્છા….!! કયું..? તો અબ ક્યા નામ હૈ ઉસકા ..?”
“હોટેલ સંપદા ”
“યહ સબ કબ હૂઆ ..?”
“અભીઅભી, બસ યહ કુછ આઠ-દસ મહીને હૂએ હોંગે સા’બ…..”
“આપકો ઠીક પતાતો હૈ ના ભૈયા ?
“હમ વહીં તો જા રહે હૈ ના સર…આપ હી દેખ લેના…. ઉસકા મૅનેજમેન્ટ બદલ ગયા સા’બ.”
“ક્યું ?
“વો તો પતા નહીં સા’બ”
તો અબ કૌન હૈ ઓનર….?”
“કોઈ લેડી હૈ….સર ”
“હોટેલ સંપદા..!!!! ”
“સંપદા નામ તો મારા શ્વાસમાં વણાયેલું છે,મારી છાતી પર કોતરાયેલું છે….” સુશાંત મનમાં ગણગણ્યો..વિચારોમાં ખોવાઈ ગયો.
“……………….”
“………………..”
સુશાંત, સંપદા નામ સાંભળતાં જ ખુશ થઈ ગયો…..ઘેરથી જ્યારે મુંબઈ આવવા નીકળ્યો ત્યારથી જ એને મનમાં ખુશી વર્તાતી હતી…. જાણે કશુંક ઇચ્છિત થવાનું હોય…અને ટેક્સીવાળાએ જયારે એ નામનો ઉચ્ચાર કર્યો ત્યારે જાણે એની અપેક્ષાની પૂર્તિ થવાની હોય એવું લાગ્યું.
સુશાંત વિચારોમાં હતો અને ટૅક્સી, હોટેલના પોર્ચમાં ગ્લાસ ડોર પાસે આવીને ઊભી રહી ગઈ. સુશાંત વિચારોમાંથી બહાર આવ્યો..નીચે ઊતરીને ટેક્સીવાળાને પૈસા ચૂકવીને રિસેપ્શન કાઉન્ટર પર આવ્યો…ગેટ પર એક પડછંદ સરદારજી ઉભા હતા એકદમ વેલડ્રેસ્ડ અને વેલ મેનર્ડ એ ગ્રીટરે સેલ્યુટ કરીને વેલકમ કર્યો, બેલબોયને બોલાવીને બેગેજ રિસેપ્શન લાઉન્જમાં મોકલાવી દીધો..
“ગૂડ મોર્નિંગ સર… વેલકમ ટુ હોટલ સંપદા.”
“ગૂડ મોર્નિંગ….મિસ… આઈ વોન્ટ રૂમ નંબર 269….”
“ડીડ યુ હેવ બુક ધેટ બીફોર સર..?”
“નો પ્લીઝ ”
“ઓ કે. પ્લીઝ લેટ મી ચેક ફોર યુ સર..” રીસેપ્શનીસ્ટ..કમ્પ્યુટરના સ્ક્રીનમાં ખોવાઈ ગઈ અને રૂમ નં.269નું સ્ટેટ્સ ચેક કરવા માંડી….થોડી વારે રીસેપ્શનીસ્ટે ઉંચુ જોઇને કહ્યુ: “સોરી સર, ઇટ્સ નોટ અવેલેબલ…”
“ઇઝ ધેટ રૂમ ઓક્યુપાઇડ..?
‘નોટ એક્ચ્યુઅલી સર…”
“ધેન વાહ્ય ..?? વોટ્સ રોંગ ધેન..?? આઈ નીડ ધેટ રૂમ ઇન એની કેસ…મેં’મ..”
“સોરી સર..આઈ કેંટ ડુ ધેટ…મેનેજમેન્ટકા ઑર્ડર હૈ રૂમ 269 આજ કે દિન કે લીયે ખાલી રખને કા. આઈ’મ સોરી સર ….”
“ઓહ માય ગોડ… પ્લીઝ ડોન્ટ સે ધેટ…મેં’મ..ઇટ્સ વેરી ઈમ્પોર્ટન્ટ ફોર મી…”
સુશાંતે ખૂબ વિનંતી કરી… એણે તો ડબલ ભાડું ચૂકવવાની પણ તૈયારી બતાવી અને ત્યાર પછી બહુ જ રકઝકને અંતે રીસેપ્શનીસ્ટે કહ્યું: “લેટ મી ટોક ટુ માય મૅનેજર…યુ પ્લીઝ બી સીટેડ …”
“થેન્ક્સ મિસ..પ્લીઝ”
વેઇટિંગ લાઉન્જમાં આવીને સુશાંતે સિગરેટ સળગાવી અને ચારે બાજુ જોવા માંડ્યો…હોટેલની કલર પૅટર્ન અને મોડર્ન ઇન્ટીરિયર બદલાઈ ગયું હતું અને અત્યંત પ્રભાવક હતું. કેટલોક સ્ટાફ પણ બદલાઈ ગયો છે…આ હોટેલ સાથે એનો કેટલાં બધાં વર્ષોથી સંબંધ છે. દર વર્ષે આ સમયગાળામાં તે અહીં આવે…એકાદ અઠવાડિયું અહીં આજ રૂમ 269માં રોકાય. આ રૂમ 269 સાથે એના જીવનની કેટલીક ખાસ સ્મૃતિઓ જોડાએલી છે. અહીં આવતાંજ જાણે જીવનમાંથી કપાઈ ગયેલું કશુંક ફરીથી એની સાથે જોડાતું, એનું અનુસંધાન થતું અને આત્મસંતોષ થતો. અહીંના રોકાણ દરમ્યાન એના જીવનનો એક હિસ્સો એવી એક છોકરી એની સાથે જ રહેતી હોય એવી એને અનુભૂતિ થતી…એકાદ અઠવાડિયું અહીં રોકાતો અને જ્યારે પાછો જતો ત્યારે એની સાથે એ પણ જતી રહેતી…!! સુશાંતને ખબર હતી કે એ પોતાની જાત સાથે છળ કરે છે… જાણતો હતો એ કે આ બધું વ્યર્થ છે તેમ છતાં દર વર્ષે એ આમ જ કરતો અને પછીનું આખું વર્ષ એ વીતેલા દિવસોની સ્મૃતિમાં કાઢી નાંખતો. ઘણાં વર્ષોથી એનો આ જ ઉપક્રમ રહ્યો છે. રૂમ 269 સાથે માત્ર યાદો જ નહીં પણ લાગણીનો તંતુ જોડાએલો હતો. ક્યાંય સુધી એ ત્યાં બેઠો રહ્યો અને એનાજ વિચારોમાં રમમાણ રહ્યો..ઘડીકમાં એ જાણે દોડતી દોડતી એની પાસે આવી જતી… સહેજ બેસતી અને પાછી દોડવા માંડતી.. અતિશય ચંચળ એ છોકરી જાણે એની સાથે સંતાકૂકડીની રમત રમતી.
સુશાંત વિચારોમાં લીન હતો…સળગાવેલી સિગરેટ બે આંગળીઓ વચ્ચે દબાયેલી હતી અને એશ છેક બટ સુધી આવી ગઈ હતી..
“એક્સક્યુઝ મી. સર…!” રીસેપ્શનીસ્ટે બુમ પાડી…
“__________”
“એક્સક્યુઝ મી…” ફરી બુમ પાડી.
“યેસ પ્લીઝ…” જાણે ઝબકારો થયો.
રીસેપ્શનીસ્ટ કોઈની સાથે ફોન પર વાત કરતી હતી અને એણે પૂછ્યું “સર મે આઈ નો યોર નેમ પ્લીઝ…?.
“યેસ…યેસ…આઈ એમ સુશાંત સેજપાલ..”
” ___________ ”
કોઈ કંઈજ બોલતું નથી..સુશાંતને બધું વિચિત્ર લાગતું હતું…પણ એ તરફ બહુ લક્ષ્ય આપ્યું નહિ..
“હીઝ નેમ ઈઝ સુશાંત સેજપાલ …” ફોન પર કહ્યું. ત્યારબાદ રીસેપ્સનીસ્ટ બે-ત્રણ મિનિટ સુધી વાત કરતી રહી.. સુશાંત કાઉન્ટર પર સ્થિતપ્રજ્ઞ અવસ્થામાં ઊભો રહ્યો…એના કાને સંવાદનો અર્ધો હિસ્સો અથડાતો હતો..
“………………….”
“યેસ યેસ..”
“…………………..”
“ઓકે….ઓકે…આઈ વિલ ડુ ધેટ..”
“……………………”
“સ્યોર મેમ…”
ફોન ડીસ્ક્નેકટ થયો…અને રીસેપ્સનીસ્ટે કહ્યું…” વાવ… ગ્રેટ મિસ્ટર સુશાંત…. યુ ગાટ ઇટ. આપ લકી હૈ સર.”
એના ચહેરા પર પણ રોનક આવી ગઈ…ચાવી મળી ગઈ….બેલ બોય આવી ગયો…એનો લગેજ અને એ રૂમ 269માં આવી ગયા…ડોર ક્લોઝ કરીને આખા રૂમમાં ફરી વળ્યો….અને એનાથી બોલાઈ ગયું…” વા..વ….અમેઝીંગ..સુપર્બ…”
રૂમની તો રોનક જ બદલાઈ ગઈ છે.. રીવોલ્વીંગ ચેર પર બેસીને સિગરેટ સળગાવી…એક ઊંડો કશ ખેંચ્યો…અને ધુમાડાનો એક ગોટો હવામાં ઉપર તરફ બહાર ફેંક્યો અને એ સાથેજ જાણે એક અવાજ આવ્યો..
“આવી ગયો સુશાંત …?? હું તારીજ રાહ જોતી હતી..”
સુશાંતે ચારે બાજુ નજર ફેરવી…ક્યાં હતું કોઈ…???
ફક્ત ભ્રમણા…..અને સુશાંતથી એક નિશ્વાસ નખાઈ ગયો..
“તેં તો મને પાગલ કરી મૂક્યો છે…બેબી..!!!!!”
સામે કશું જ ન હતું અવકાશ સિવાય..છતાંય જાણે એ છોકરી એની ચોપાસ ઘૂમ્યા કરે છે…આટલાં બધાં વર્ષો વીતી ગયાં છે છતાંય એ જીવનના ખાલીપામાંથીય વળીવળીને એક આકાર બનીને એની સમક્ષ થઈ જાય છે…..અત્યારે પણ એમજ થયું….સુશાંતતો એનામય બની ગયો ભ્રમણામાં જ બંને હથેળીઓમાં એનો ચહેરો લઈ લીધો….ધીમેધીમે ગાલ પરથી હાથ એના વાળ તરફ લઈ ગયો અને ક્યાંય સુધી એમજ રહ્યો…અને બોલી ઊઠ્યો …” બેબી..જો જો હું આવી ગયો …તું મારી જ રાહ જોતી હતી ને ..?”
રીતસર બુમ પાડી ઊઠ્યો પણ દીવાલો સાથે અથડાઈને એરકંડીશનરની ઠંડકમાં એનો આ ચિત્કાર ઠરી ગયો..આંખો ભીની થઈ ગઈ અને એમાંથી વર્ષો પહેલાં બનેલી એ ઘટના એ જ સ્વરૂપે એની સામે આકાર લેવા માંડી..
**** ***** ***** ****
ફોનની રીંગ વાગી..સુશાંતે ફોન રીસીવ કર્યો…
“હેલ્લો સુશાંત..”
“બોલ, બેબી શું થયું…..??”
“તું કાલે સવારે જ મુંબઈ આવીજા…કાલે બપોરે મારી સર્જરી છે….હું બાર વાગે હોસ્પિટલ જઈશ. મેં ઘરે કોઈને કહ્યું નથી. એકલા જીજાજી જાણે છે અને એ મારી સાથે આવશે…. દીદીને પણ ખબર નથી…ખાલીખાલી બધાં ચિંતા કર્યા કરશે…”
“પ….પણ…”
“પણ પણ શું કરે છે સુશાંત ?? તું આવીજા બસ… સર્જરી વખતે આઈ વોન્ટ યુ ટુ બી વિથ મી ”
મોર્નિંગ ફ્લાઈટમાં સુશાંત મુંબઈ આવી ગયો અને સીધો હોસ્પિટલ પહોંચી ગયો..
“હાશ, તું આવી ગયો એટલે બસ સુશાંત..હવે મને કોઈની જરૂર નથી ”
એની એક માઇનોર સર્જરી હતી. વોકલ કોર્ડ અને લેરીન્ક્સ પર ટીસ્યુઝ થઈ ગયા હતા એને સ્ક્રેપ કરવાનાં હતાં. સુશાંત સતત એની સાથે રહ્યો..ઘરે કોઈને જાણ ન હતી અને કરવાની પણ ન હતી એટલે એને હોસ્પિટલથી સીધા હોટેલ હેરીટેજના રૂમ નંબર 269 પર લઈ આવ્યા.. એના જીજાજી થોડીવાર પછી ઘરે ગયા..સુશાંત એના બેડમાં એની પડખે બેઠો..એનાથી બોલાતું ન હતું..સુશાંત તરફ પડખું ફરીને એની કમરને ફરતે હાથ વીંટાળી દીધો..અને સુશાંત એના બરડે અને માથા પર હાથ ફેરવતો રહ્યો.સુશાંતના સહવાસથી એને બહુ સારું લાગતું હતું.
***** ***** ***** *****
સુશાંત ચેર પરથી ઊભો થયો..સિગરેટ સળગાવી.. વોશરૂમમાં ગયો.. ફ્રૅશ થઈને આવ્યો અને બેડ પર એ જ જગાએ બેસી ગયો જ્યાં બેસીને સર્જરી પછી એના બરડે અને માથે હાથ ફેરવતો હતો. અત્યારે પણ એના જહેનમાં એજ ઘટના તાદ્રશ્ય થઈ આવી અને બેડ પર હાથ ફેરવીને એને અનુભવવાનો પ્રયાસ કરતો હતો.. આંખો નમ થઈ ગઈ એને યાદ કરતાં કરતાં..
વર્ષોથી એને સંવેદી છે…બંનેએ જાણે એકબીજામાં પોતાનું અસ્તિત્વ ઓગાળી નાખ્યું હતું.. સુશાંતના જીવનના કેન્દ્રમાં ફક્ત એ જ હતી..
***** ***** ****** *****
સુશાંતે ઊંઘમાં જ ફોન રીસીવ કર્યો…
“હેલ્લો …કોણ..?
“સુશાંત હું છું…શું ઊંઘ ઊંઘ કરે છે…ઊઠ જલદી, મારે તને એક ન્યૂઝ આપવા છે ..”
“શું છે બેબી..?? કહે ને યાર…મને બહુ ઊંઘ આવે છે..”
“અચ્છા…તો મારે હવે તારી ઊંઘ ઉડાડવી જ પડશે..જો સાંભળ…હેલ્લો… સાભળેછે ને સુશાંત?”
“હા, પ્લીઝ યાર…કહેને તારે જે કહેવું હોય તે…”
“સહેજ અવાજ ઢીલો પડી ગયો..સુશાંત, મને મુંબઈમાં એક મલ્ટીનેશનલ કમ્પનીમાં જૉબ મળી ગઈ..”
એકદમ બેડમાં સફારો બેઠો થઈ ગયો..”.શું..શું…શું…?”

****** ****** ****** *****
બંને માટે એકબીજાથી દૂર થવું સહેલું ન હતું….સુશાંત તો સાવ હેબતાઈ ગયો.. સુનમુન થઈ ગયો… એના અસ્તિત્વનો એક ટુકડો જાણે એનાથી છૂટો પડી ગયો..બેચેન હતો..લાચાર હતો….કાંઈજ ના કરી શક્યો..એ ચાલી ગઈ મુંબઈ….વિખૂટી પડી ગઈ. સપનું ભાંગી તૂટીને ભુક્કો થઈ ગયું…જીવવાના અરમાન અધૂરાં રહી ગયાં કારણ એ સમજતો હતો એકબીજા વચ્ચે શારીરિક અંતર વધવું એટલે શું..? એ સમજતો હતો એનો અહીંથી દૂર થવાનો મતલબ..
****** ***** ***** ******
સુશાંત, બેડ પર બેઠો હતો અને ઓશીકા પર હાથ ફેરવતો હતો જેમ એ ઓપરેશન પછી બેસીને એના બરડે હાથ ફેરવતો હતો. આજે આટલાં વર્ષો પછી પણ એની અનુભૂતિની તીવ્રતા એટલી જ હતી. સમયના આવરણથી કપાઈ ગયો છે સુશાંત..!!! સહેજ ઊભો થઈને વિંડો પાસે આવ્યો.. સિગરેટ સળગાવી..અને એનો રૂમ નોક થયો..સુશાંતની પીઠ દરવાજા તરફ હતી..એણે પાછા ફર્યા વગર જ બુમ પાડી….” ડોર ઈઝ ઓપન…કમ ઈન પ્લીઝ ..!!”
દરવાજો ખૂલ્યો..સુશાંતે એ તરફ જોયા વગર જ બારીની બહાર જોતાંજોતાં જ કહ્યું “અરે ભૈયા થોડા ચીલ્ડ પાની લે આઓગે પ્લીઝ…!”
“મંગવાતી હૂં સર .!!”
સુશાંત સ્ત્રીનો અવાજ સાંભળીને ચોંકી ગયો અને એક ઝાટકા સાથે પાછળ ફર્યો…આશ્ચર્યનો પાર ના રહ્યો….હાથમાંથી સિગરેટ નીચે પડી ગઈ.. એક ક્ષણ માટે તો જાણે સ્વપ્ન જોતો હોય એમ હેબતાઈ ગયો…આભો બની ગયો.. માંડ પાંચ-સાત ફૂટનું અંતર કાપવા પણ એના પગ ઊપડતા ન હતા.. નીચેથી સિગરેટ ઉપાડીને હથેળીમાં ચાંપી અને એક સિસકારો નીકળી ગયો…ત્યારે જ એને વાસ્તવિકતા સમજાઈ…સામે એ ઉભીઉભી તોફાની હસતી હતી …
“સં…સં .. સંપદા…!! તું….!!! અહીં ..???
“……………….”
” સંપદા..આ શું છે…??? સ્વપ્ન….??”
“સુશાંત, આ વાસ્તવિકતા છે…હું તારી સામે જ ઊભી છું…આવ મારી પાસે આવીજા, આ સ્વપ્ન નથી સુશાંત”
સુશાંત એની પાસે ગયો. હજુ એની આંખો અને મન આ સત્ય સ્વીકારવા તૈયાર નથી..એનો હાથ પકડીને સોફા પાસે લઈ આવી..” બેસ સુશાંત..” સંપદા ત્યાં જ બાજુમાં એની અડોઅડ બેસી ગઈ
“આમ જ બેસ સુશાંત, મારે આવી જ રીતે તારી સાથે બેસવું છે..” સુશાંતની હથેળી એના હાથમાં જકડી રાખી
“ક્યાં જતી રહી હતી તું.. મારી પાસેથી..??”
“શું કહું સુશાંત..”
“પ..પ..પણ તું અહીં ક્યાંથી…તને કેવી રીતે ખબર પડી કે હું અહીં છું ?”
“બહુ સવાલો ઊઠે છે ને સુશાંત તારા મનમાં…??? તારી આંખોમાં ઊગેલા આશ્ચર્યો હું વાંચી શકું છું ”
“…………”
“સુશાંત… આ હોટેલ મારી છે …હું એની માલિક છું..”
“આર યુ કિડિંગ મી..??? ડોન્ટ…..ડોન્ટ ટેલ મી…!!! ઓહ માય ગોડ..આ બધું શું થઈ રહ્યું છે..?.”
આશ્ચર્યો ટોળા બનીને સુશાંત તરફ ધસી રહ્યાં છે.
“હા, એ સાચું છે સુશાંત ”
“પણ એવું કઈ રીતે બની શકે ..? ઇટ્સ અનબિલીવેબલ..”
“સાંભળ સુશાંત..”
સુશાંત સોફા પરથી નીચે બેસી ગયો અને સંપદાના ઢીંચણ પર એની કોણીઓ મૂકીને એની સામે એકીટશે જોઈ રહ્યો.. સંપદા બોલતી રહી…
“મારું લગ્ન મુંબઈના એક ખૂબ મોટા ઉદ્યોગપતિ સાથે થયું.. બેસુમાર સંપતી છે..મારે જૉબ છોડી દેવી પડી..મને બહુ ગમતું નહિ..ત્રણ ચાર વર્ષતો એમ પસાર થઈ ગયાં..પણ પછી બહુ કંટાળો આવવા માંડ્યો..મારા હસબંડના બિઝનેસમાં મને બહુ ઇન્ટરેસ્ટ નહતો પડતો.. હું વિકલ્પ વિચારતી હતી.. શું કરી શકાય..?? થોડા વખત પછી મને પહેલા જેવુંજ થ્રોટ કોમ્પ્લીકેશન ફરી થયું. હું ફરી ડૉક્ટર માનસેતાને મળી..જો કે દવાઓથી સારું તો થઈ ગયું પણ એ પછી તારી સાથેનો સમય મારી સામે આવીને ઉભી ગયો.. …”
“પણ તું…તા..”
“સુશાંત તને એક રીક્વેસ્ટ કરું..?? પ્લીઝ તું મને મારા જીવન બાબત કોઈ જ પ્રશ્નો ના પૂછીશ કારણ કે ક્યાં તો હું તારા પ્રશ્નોના જવાબ નહીં આપી શકું અથવા હું ખોટું બોલીશ અને મને ખબર છે કે તને ખોટું બિલકુલ ગમતું નથી. મને પણ એ બાબત કનડશે અને તને દુઃખ થશે..”
બંને જણા થોડો સમય મૌન થઈ ગયાં…સુશાંતથી એક નિશ્વાસ નખાઈ ગયો.. સંપદાએ એની આંગળીઓ સુશાંતના વાળમાં પરોવી દીધી.
“સુશાંત… આઈ’મ સોરી ….બટ…”
“ઇટ્સ ઓકે બેબી…મને ઘણી બધી બાબતોની હવે આદત પડી ગઈ છે..”
“ઘણીવાર આપણને સમય સાથ આપી જાય છે. મારી સાથે પણ એમ જ થયું. હું સતત મનમાં તારા શ્વાસને માણતી. તારી સાથે વિતાવેલો એ સમય અને એ બધાંજ સ્થળોએ મારું મન મને ઢસડી જતું…એક દિવસ મને મન થયું આ હોટેલ અને આ રૂમ જોવાનું, અને અહીં એક દિવસ રહેવાનું.. હું તો આવી ગઈ અહીં અને આજ રૂમમાં એક દિવસ રોકાઈ. ભરપૂર સાંત્વન સાથે રાત્રે પાછી ગઈ..અને મારા મનમાં એક સ્પાર્ક થયો. મેં આ હોટલ વિષે તપાસ કરી..તો જાણ્યું કે આ હોટેલ વેચાવા મૂકી છે..”
સુશાંતનાં ચહેરાના ભાવો બદલી ગયા… એક મોજું આવ્યું લાગણીનું અને સુશાંતે સંપદાના ઢીંચણ પર માથું ટેકવી દીધું.. સંપદાએ પાણી આપ્યું
“મેં મારા હસબંડને વાત કરી. વાત શું જીદ્દ્જ કરી. પૈસાનો તો પ્રશ્ન હતો જ નહીં અને મારા માટે એ કશું પણ કરવા તૈયાર હતા. આખરે ડીલ સેટલ થઈ અને આ હોટેલ મારા નામે ખરીદાઈ. હું એની માલકિન બની ગઈ. મેં એનું નામ બદલી ને મારું જ નામ આપ્યું એજ લાલચે કે તારા ધ્યાનમાં એ આવે અને તું મને અહીં જ મળે. હજુ તો થોડો સમય જ થયો છે મારે આ હોટેલનાં માલિક બને..
“…………………”
“પણ સુશાંત તું અહીં અચાનક કેવી રીતે આવ્યો.. ??”
“સંપદા, તેં હમણાંજ તો કહ્યું ને કે કેટલીકવાર સમય આપણને સાથ આપી જાય છે.આજે કયો દિવસ છે એ તને ખબર છે? આજે એ જ દિવસ છે જ્યારે તારી સર્જરી થયેલી અને અહીંજ આજ રૂમમાં આપણે રોકાયાં હતાં યાદ છે તને..???”
“હા…બધું યાદ છે મને…કેવી રીતે હું ભૂલી શકું ??”
“દર વર્ષે આ દિવસે હું અહીં આવું છું અને સાચું કહું હજુ પણ હું તને એજ સ્વરૂપે અહીં પામી શકું છું. મારી એ ભ્રાંતિ હશે કે પછી આત્મછલના પણ બે-ચાર દિવસ રોકાઈને એક ઠાલા સંતોષ સાથે પાછો ચાલ્યો જાઉં છું… ખરેખર તો હું મારી જાત સાથે છળ કરતો પણ મને કોણ જાણે કેમ પણ એક વિશ્વાસ હતો કે તું મને ક્યારેક તો મળીશ જ…જરૂર મળીશ ”
“સુશાંત…” અવાજમાં ભીનાશ આવી ગઈ. તું.. તું કેમ મને આટલો બધો પ્રેમ કરે છે..હેં ??
” …………………”
“સુશાંત તને ખબર છે આજના દિવસ માટે આ રૂમ કોઈને પણ નહીં આપવાની મારી જ સૂચના હતી..”
“કેમ..??? ”
“આજે હું આ જ રૂમમાં આખો દિવસ રોકાવવાની હતી..અહીં જ આરામ કરવાનું મેં નક્કી કર્યું હતું. હું પણ તારી જેમ જ કદાચ એ સમયને છળસ્વરૂપે જીવવા માંગતી હતી.”
“તો ???”
“સવારે રીસેપ્શનીસ્ટે મને ફોન પર કહ્યું કે કોઈ આજ રૂમ માટે આગ્રહ કરે છે ત્યારે અનાયાસ મારાથી નામ પુછાઈ ગયું. મેં નામ સાંભળ્યું ત્યારે તો હું પણ છળી ગઈ અને કશું પણ વિચાર્યા વગર મેં રૂમ આપવાની હા પાડી દીધી..”
“સંપદા…. સાચું કહું..! તું ગઈ અને આજે આટલાં વર્ષે મળી એ વચ્ચેનાં સમયે, એ મારી એકલતાના સમયે મને સતત અસંખ્ય સર્પદંશની વેદના આપી છે. તારો અભાવ…તારા વિનાનો જીવનનો ખાલીપો સતત મારા મન પર તરતો રહ્યો છે અને હું જાણે મારા જીવનનો બોજ લાશની જેમ ઊંચકીને ફરતો રહ્યો છું…ઢસડાઈ રહ્યો છું.. ”
“સુશાંત પ્લીઝ એવું નહીં બોલ મારાથી સહન નથી થતું.. ”
“સંપદા..”
“સુશાંત..”
રૂમ નંબર 269 ભીના શ્વાસોથી ભરાઈ ગયો..

XXXXXXX

વિજય ઠક્કર
શબ્દો: 2279