સંશય

મોક્ષ એકદમ ઝડપથી ઘરે આવતો હતો.
દરરોજ કરતાં આજે સ્કૂટર વધારે ગતિથી હંકારતો હતો, કોઈ જ કારણ વિના. આજે કંઈક અંદરથી ખુશી મહેસુસ કરતો હતો. જાણે કોઈ આનંદપ્રદ ઘટના બનવાની હોય. ક્યારેક અશુભના ઍધાણ મળતાં હોય છે એમ ક્યારેક શુભના પણ ઍધાણ મળી જાય છે.
ઘરે આવી પહોંચ્યો.
રોજના ક્રમ પ્રમાણે દરવાજે લગાડેલું લેટરબૉક્સ ખોલ્યું. ત્રણચાર ટપાલો નીકળી અંદરથી.
એકતો એકદમ પરિચિત અક્ષરોવાળું કવર હતું જે જોઇને ચોંકી ગયો અને મનમાં વિચારવા લાગ્યો કે પાછું શું તોફાન આવ્યું ? કવર પરનાં અક્ષરો બહુ વર્ષો પછી જોવા મળ્યા,પણ છેલ્લાં વરસોમાં તો જ્યારે પણ આ અક્ષર સાથે એન્વલપ આવેલું ત્યારે ઉપાધી…માનસિક તાણો અને પારાવાર આક્ષેપ સાથે આવેલું.,
બીજી ત્રણ-ચાર સામાન્ય ટપાલો હતી જેનું ખાસ મહત્ત્વ ન હતું ગાર્બેજ હતી સાવ. ખિસ્સામાંથી ચાવી કાઢી બારણું ખોલ્યું. અંદર આવી બ્રિફકેસ સાઈડ પર ક્લોઝેટમાં મુકી દિવાન પર બેસી ગયો. આ બધી જ ક્રિયાઓ એકદમ ઝડપથી યંત્રવત પતાવી. કવર ખોલ્યું. વિગતવાર પત્ર વાંચતા પહેલા પત્રના અંતે લખેલા નામ પર નજર નાંખી. ચીંતા મિશ્રિત આનંદ થયો. પત્રમાં શું હશે એ જાણવા એણે સડસડાટ પત્ર વાંચવા માંડ્યો.
જો કે એક બે વાક્ય વાંચ્યા પછી એટલી તો ખાતરી થઇ કે કાંઈ તોફાન નથી આવ્યું એટલે સહેજ નિરાંત થઇ અને આરામથી પત્ર વાંચવા માંડ્યો. લગભગ પંદર વર્ષ પછી સંસ્કૃતિનો પત્ર આવ્યો. એકવાર ખુબ ઝડપથી વાંચી ગયો પણ પછી નિરાંત થતાં એણે ફરીથી શાંતિથી પત્ર વાંચવા માંડ્યો.
“ મોક્ષ,
કુશળ હશો, છું.
કુશળતા ઇચ્છવાનો મારો અધિકાર હજુ મેં જતો નથી કર્યો અને આમતો તમે જ એ અધિકાર માન્ય રાખ્યો હતો ને ? કદાચ આશ્ચર્ય થશે તમને પણ સાચુ કહું, તમને એક સુખદ આંચકો આપવાનો વર્ષો પછી અભરખો થઈ આવ્યો. ખબર નથી પણ કેમ ઘણાં સમય સુધી મનને સંયમમાં રાખવાનો પ્રયત્ન કર્યો પણ ના થઇ શક્યું એમ…અસફળ રહી.. અને એમાં પાછું નિમિત્ત મળી ગયું. સંહિતા પ્રેમ કરવાની ઉંમરે પહોંચી ગઈ અને પ્રેમ કરી બેઠી છે. સાચું કહું મોક્ષ, આમ પણ એ પૂરેપુરી બાપ પર ગઈ છે … બધી રીતે.. રૂપે-રંગે, સ્વભાવ અને બુદ્ધિમાં પણ…. એને માત્ર એટલો જ અફસોસ  છે કે બાપનો સહવાસ એને ના મળ્યો. જોકે તમને દોષ દેવાનો મારો કોઈ ઇરાદો નથી પણ નિયતિએ કરેલી એ ક્રૂર મજાકનો અફસોસ તો થાય જ ને વળી? ક્ષણજીવી મેળાપ, સંહિતાનું આગમન અને અંતે આપણે એકબીજાં થી જોજનો દૂર. આ ક્રૂર ખેલ કેમ આપણી સાથે જ ખેલાયો ? અફસોસ થાય છે પણ સ્વેચ્છાએ આપણે પસંદ કરેલા માર્ગ પર હું અને તમે ઘણાં બધા આગળ નીકળી ગયા છીએ ને ????  પાછા વળવાનું દુષ્કર છે..???
સંહિતાએ એની જ સાથેના એના મિત્રને જીવનસાથી તરીકે પસંદ કર્યો છે. મારી સંમતિ માંગી છે, મૂંઝાઈ છું. એને વાળવી નથી પણ એની બાબતનો કોઈપણ નિર્ણય લેતાં પહેલાં તમને પૂછવાનું, તમારી સલાહ લેવાનું મન થયું  અને એમ કરવાનું મને મુનાસિબ પણ લાગ્યું. મેં ખોટું કર્યું ??  આમ પણ એની બાબતમાં હું એકલી કઈ રીતે નિર્ણય લઈ શકું ? સંહિતા તો આપણી સંયુક્ત જવાબદારી છે ને ?? ભલે કોર્ટે એની કસ્ટડી મને સોંપી પણ ત્યારે પણ દીકરી પરના તમારા અધિકારનો મેં ક્યારેય ઇન્કાર ન હતો કર્યો. હા… ભલે તમે તમારી મરજી થી એ અધિકારનો ઉપયોગ ના કર્યો.
મોક્ષ, કેમ છો તમે ? એકલા જ છો કે પછી ????
સ્વભાવ તમારો તમને એકલા રાખી જ કેવી રીતે શકે…હેં..! તમારા આકર્ષણમાં કાંઈ કેટલાં લોકો ભરમાઈ શકે મારી જેમજ તો.. નહીં..? ખેર, તમને થશે કે આટલાં વર્ષો પછી પણ હજુ મારા મનમાં કડવાશ રહેલી છે…. અને એ મારી કલમમાંથી આજે પણ વ્યક્ત થઈ ગઈ. બહુ સંયમ રાખવા છતાં પણ. શું કરું ? મોક્ષ, તમારા ચારિત્ર બાબત હું પહેલેથી જ આશંકિત હતી પણ મને ગુમાન હતું કે મારા તમારા જીવનમાં પ્રવેશ પછી અન્ય તમામ દ્વાર બંધ થઇ જશે અને એક જ દ્વાર રહેશે અને તે ફક્ત અને ફક્ત હું.
મારો એ અહમ ઠગારો નિવડ્યો હતો ને ? જો કે એ મારી શંકા હતી કે વિશ્વાસ….એ બાબતમાં તો હું ત્યારે પણ દુવિધામાં હતી અને આજે પણ છું, છતાં જવાનીના મદમાં અને મારા ઘમંડમાં તમને છોડી દીધા. તમે ક્યારેય તમા કરી નથી પાછું વળીને જોવાની પણ અને  હું પણ એટલી જ અડગ હતી અને છું જ.. ભગ્ન હૃદય બીજે ક્યાંય જોડ્યું નથી. મારા શરીર પરનો તમારો એકાધિકાર આજે પણ યથાવત રહેવા દીધો છે.
ક્યારેક વિચારું છું કે તમે કાંઈ ઓછા જિદ્દી તો નથીજ ને? પાંચ વર્ષની સંહિતા મને સોંપી ને પછી ચાલી નીકળ્યા તો ના તો એની તરફ કે ના તો મારી તરફ જોવા સુધ્ધાનો પ્રયત્ન કર્યો. જોયું મોક્ષ, મનના ભાવો નથી રોકી શકાતા. વ્યકત થઇ જ જાય છે કોઈ પણ સ્વરૂપે. આ પત્ર મારા પ્રાયશ્ચિતનો કે મારી ગુનાઈત મનોભાવના વ્યક્ત કરવા માટે હરગીઝ નથી જ પણ છતાંય આજે તમારી સમક્ષ વ્યક્ત થઈ જવાયું.
સંહિતાનો પણ એવો આગ્રહ હતો કે એના પતિને તમે જૂઓ પછી જ એ લગ્ન કરશે અને એટલે જ આજે તમને આ પત્ર લખ્યો. સંહિતાની ૨૯ સપ્ટેમ્બરની ટીકીટ બુક કરાવી છે ત્યાં તમારી પાસે આવવાની…હા એ એકલી જ આવશે. એક દીકરી બહુ વર્ષો પછી પોતાના બાપ ને મળવા આવી રહી છે એટલે હું તાગ મેળવી શકું છું તમારા આનંદનો. આમ પણ મારી સગર્ભાવસ્થામાં આપણે કરેલા અનુમાનમાં તમે જ તો સાચા પૂરવાર થયા હતા ને મોક્ષ ? તમારે દીકરી જોઇતી હતી તો કુદરતે તમને આપી પણ મોક્ષ નિયતિએ જોકે તમને અન્યાય કર્યો. દીકરી આપીને ઝૂંટવી લીધી પણ મોક્ષ સલામ કરવાનું મન થાય છે તમારી જીદને. કુદરતે જે માંગ્યું તે આપ્યું પણ એ પાછું પણ લઈ લીધું છતાં તમારા જીગરના ટૂકડા સામે પાછું વળીને જોયું પણ નહીં? ભૂલી ગયા રાતે આવેલા દુઃસ્વપ્નની જેમ ??? જવાદો એ વાત, મૂળ વાત પર આવું સંહિતાએ માનવને પસંદ કર્યો છે પણ લગ્ન પહેલાં એ તમને મળવા માંગતી હતી અને કદાચ છાના ખૂણે હું પણ એવું જ ઇચ્છતી હતી. એક વિનંતી કરૂં લગ્નમાં આવજો. ભલે કાયદેસર રીતે એ શક્ય ન હોય પણ કન્યાદાન આપણે કરીએ ?કશુંક અણગમતું લખાઈ ગયું હોય તો માફ કરજો એમ નથી કહેતી પણ હું તો આવીજ છું એમ માની ને સ્વીકારી લેજો . સંહિતાના અહીંથી નીકળતા પહેલાં ફોન કરીશ.”
– સંસ્કૃતિ

ત્રણ ચાર વાર મોક્ષ પત્ર વાંચી ગયો. એના મનોભાવ કંઈક વિચિત્ર થઈ ગયા. વિચારતો હતો. “આ એ જ સ્ત્રી છે જેણે એક વખત ભરપેટ નફરત કરી હતી. કાગળ લખ્યા હતા જેમાં બેસૂમાર આક્ષેપ કર્યા હતા, વકીલો મારફત નોટિસ અપાવી હતી. કોર્ટમાં ઢસડી જઈ મારા ચારિત્ર્ય પર જેટલા થઈ શકે તેટલા છાંટા ઉડાડયા.’’ હસી દેવાયું મોક્ષથી. વિચારવા લાગ્યો. “કુદરત પણ ગજબ ખેલ કરે છે, માણસને રમાડે છે… ઉછાળે છે….. પછાડે છે…..ઊંચકે છે.” કાગળ બાજુમાં કૉર્નર ટીપોઈ પર મૂકી એ ફ્રૅશ થવા ગયો અને ત્યાં ખોવાઈ ગયો સંહિતાના વિચારોમાં.
“ કેવડી મોટી થઈ ગઈ હશે ? ઓળખી શકીશ ? નાનું નાનું પીંક ફ્રોક પહેરતી હતી અને કાલુંકાલું બોલતી હતી. પીંક કલર એને બહુ ગમતો એટલે એના માટે તો બધી જ વસ્તુ પીંક લાવવી પડતી. આખા રૂમને પણ પીંક કલર કરાવેલો.” રેસ્ટરૂમમાંથી બહાર આવીને મોક્ષે પાણી પીધું. ચાહ બનાવવા લાગ્યો. ટિફિન તો છેક સાડા આઠ વાગે આવશે. ફરી એકવાર કાગળ વાંચી ગયો. એકદમ કોઈક વિચારના ઝબકારે ઊભો થયો. અને વોર્ડરોબમાં મૂકેલા સંસ્કૃતિના બધા જ કાગળો લઈ આવ્યો. પ્રેમ કર્યો હતો ત્યારના, સાથે જીવ્યા હતા ત્યારના, નફરત કરી હતી ત્યારના અને છૂટા પડ્યા હતા ત્યારના બધા જ કાગળો પર નજર નાંખી ગયો. શોધી કાઢ્યો એ બધામાંથી સંસ્કૃતિએ સૌથી પહેલો જે કાગળ લખેલો એ.
“ મોક્ષ,
જબરજસ્ત ચુંબકીય વ્યક્તિત્વ છે તારું. લાખ પ્રયત્ન કર્યા છતાં ના રોકી શકી મારી જાતને… ખેંચાઈ આવી છું તારા તરફ… આઈ લવ યુ મોક્ષ, મેં કદાચ કલ્પના પણ નહતી કરી કે આપણે મળી શકીશું. તારી ફરતે છોકરીઓનાં ઝૂંડ અને તારો રોમેન્ટીક સ્વભાવ… સાચું કહું બહુ નફરત હતી મને એ બધા માટે અને તારા માટે પણ… પણ કેવી રીતે હું ખેંચાઈ આવી તારા તરફ એની મને ખબરે પણ ન પડી.
– સંસ્કૃતિ.”

મોક્ષ ફરી એકવાર કાગળ વાંચી ગયો. આંખોમાં ફરી એકવાર રોમાન્સ પ્રગટ્યો. બીજા કાગળ ઉથલાવ્યા. લગ્ન પછી એકાદ વર્ષે સંસ્કૃતિએ કન્સીવ કર્યું અને છેલ્લા દિવસોમાં એનાં મમ્મીને ત્યાં ગઈ પછી લખેલો પત્ર.
“ મોક્ષ ,
કેટલી બધી નસીબદાર છું હું કે તારા જેવો પતિ મળ્યો, અને હવે તારા જેવોજ બદમાશ છોકરો  પણ  મળશે !!! હા, હું છોકરો લઈને જ આવવાની છું મોક્ષ. મને છોકરી નહીં જ જોઈએ કારણ ખબર છે? છોકરી બિચારી તારા જેવા લંપટના હાથે ચડી જાય તો? હું તો ફસાઈ ગઈને? એય મોક્ષ, ખરાબ લાગ્યું, નહીં ને? હસતો, પ્લીઝ હસને મોક્ષ !!
– સંસ્કૃતી “

પત્ર વાંચીને ખડખડાટ હસી પડ્યો મોક્ષ, હસતા હસતા આંખો ભરાઈ આવી.
ક્યાંય સુધી બેસી રહ્યો એ કાગળ છાતી પર મૂકીને, ખોવાઈ ગયો ભૂતકાળમાં. ડૉક્ટરે ૨૭મી સપ્ટેમ્બર ડેટ આપી હતી. મોક્ષ પચ્ચીસમી તારીખથી જ સંસ્કૃતિ પાસે પહોંચી ગયો હતો. બહુ કેર લેતો હતો, છોકરો -છોકરીના ઝઘડા તો ચાલુ જ હતા, અંતે એ દિવસ આવી ગયો. ૨૯મી સપ્ટેમ્બરે, છોકરી આવી… જીતી ગયો મોક્ષ. ખુશ થયાં બન્ને.
એટલામાંજ ડોરબેલ વાગ્યો.
ટીફીન આવ્યું. જમી લીધું પણ આજે માત્ર જમવા ખાતર. સંહિતા કાયમ પપ્પાના ખોળામાં બેસીને જમવાની જીદ કરતી. સંહિતા બહુ લાડકી હતી પપ્પાની. રોજ એને પીંક આઇસ્કીમ જોઈએ પછી જ જમવાનું. જમીને માંડ ઊભો થયો. હજુ ભૂતકાળ એનો પીછો છોડતો ન હતો. પંદર-સત્તર વર્ષ પહેલાંની બધી જ ઘટનાઓ હજુ ગઈકાલની જ હોય એમ આંખ સામે તાદશ્ય થતી હતી. સિગરેટ સળગાવી હિંચકે બેસી ગયો. ક્યાંય સુધી શૂન્યમનસ્ક બેસી જ રહ્યો. અચાનક એક ઝબકારો થયો. સંસ્કૃતિનો છેલ્લો પત્ર લઈ આવ્યો.
“મોક્ષ ,
તારા સ્વભાવમાં તું કોઈ જ પરિવર્તન લાવી શકે એમ લાગતું નથી. હું તારા આ સ્વભાવથી કંટાળી ગઈ છું. રોજ કોઈ સ્ત્રી મિત્ર તારી સાથે હોય. રોજ કોઈને કોઈના ફોન આવે.. આ બધું મારાથી સહન નહીં થાય. મારો અહમ્ તૂટી ગયો છે, તારા જીવનમાં મારા પ્રવેશ પછી મને એમ હતું કે તું સુધરીશ. પણ ના, એ શક્ય નથી લાગતું. મારા ગયા પછી તને મનફાવે તેવા સંબંધો વિસ્તારવાની છૂટ છે, અને એ સ્વતંત્રતા હું પણ હવે મેળવી લઉં છું. તને આ પત્ર લખીને સંહિતા સાથે આ ઘરને છેલ્લીવાર સજાવીને જાઉં છું. જેવું મેં લગ્ન પછી આવીને સજાવ્યું હતું. હા એ લોભ હું જતો નથી કરતી કારણ કે આ મારૂં ઘર હતું, મેં એની સાથે મારી બધી જ સ્મૃતિ જોડેલી છે. આ કાગળ લખું છું ત્યારે થોડુંક મંથન હતું પણ જરાય દ્વિધા ન હતી. આ ઘરનો એકેએક ખૂણો-દિવાલ આપણો બેડરૂમ, એ પલંગ જ્યા આપણે… એ કર્ટન્સ જે આપણા રોમાન્સનો મૂક સાક્ષી છે. પલંગની બાજુમાં પડેલું ફલાવર વાઝ જેમાં હું રાતરાણીના ફૂલ રોજ રાત્રે સજાવતી હતી અને મારી અને એની ખુશબૂમાં તને મદહોશ કરતી હતી, મોક્ષ, તારો સ્પર્શ જેણે શરૂઆતમાં મને અત્યંત રોમાંચિત કરી હતી અને પાછળથી અંગારાની આગ આપી હતી. પલંગની સામે પડેલું ડ્રેસિંગ ટેબલ જેના મિરરમાં  તું  મારૂં યૌવન જોવા માટે  તડપતો હતો એ બધું જ…. એમનું એમ મૂકીને હું જાઉં છું.  મને ચોક્કસ વિશ્વાસ છે કે એ બધું જ આ ઘરમાં કોઈક બીજું આવશે અને એ મારી બધી જ સ્મૃતિ ભૂંસી નાખશે. રોજ કોઈક બદલાતું રહેશે. તને જરા પણ ખેદ નહીં હોય પણ મને છે….. પણ મારી પાસે હવે ઘર છોડવા સિવાય બીજો વિકલ્પ નથી. જાઉં છું. અને હા ! નીચે નામ નથી લખતી કારણ કે હવે તો આપણે અજનબી બની જઈશું ને એકબીજા માટે??”
મોક્ષની આંખો ભરાઈ આવી. સ્વગત જ બોલવા લાગ્યો. “ સંસ્કૃતિ… ઓ સંસ્કૃતિ, તને શું ખબર તારા ગયા પછી એ બેડરૂમ જ્યાં તેં સપનાં સજાવ્યા હતા એ તદ્દન બંધ થઈ ગયો છે. ત્યાં વર્ષોની ધૂળ જામી ગઈ છે, જેમ તારી યાદો પર.”
મોક્ષ ફસડાઈ પડ્યો. ક્યાંય સુધી બેસી જ રહ્યો. રાત વીતવા માંડી હતી. ક્યારે ઝોકું આવી ગયું એય ખબર ન રહી… રાત્રે જ્યારે જાગ્યો ત્યારે બે વાગ્યા હતા. ઊઠયો, પાણી પીધું. સિગરેટ સળગાવી. ફરી પાછો આજે આવેલો કાગળ વાંચવા માંડ્યો. પસ્તાવાની આગમાં શેકાતી સંસ્કૃતિ તરફ કોઈક લાગણી થઈ આવી. વિચારવા લાગ્યો. સંસ્કૃતિના શબ્દો પર: “નિયતિએ કરેલી ક્રૂર મજાક જ ને વળી? ક્ષણજીવી મેળાપ, સંહિતાનું આગમન અને આપણે એકબીજાથી જોજનો દૂર. આ ક્રૂર ખેલ કેમ આપણી સાથે જ ખેલાયો? અફસોસ થાય છે પણ સ્વેચ્છાએ આપણે પસંદ કરેલા માર્ગો પર હું અને તમે ઘણાં બધાં આગળ નીકળી ગયા છીએને ?? પાછા વળવાનું દુષ્કર છે ???”
“ના સંસ્કૃતિ ના જરા પણ દુષ્કર નથી.” સ્વગત બોલ્યો. “તને શું ખબર તારા એ પઝેસિવ અને શંકાશીલ સ્વભાવે કેટલું બધું નુકસાન કર્યું છે આપણું…… કેટલા દુ:ખી કર્યા છે. આપણને બન્નેને ? તારા ગયા પછી કોઈ જ આવ્યું નથી ન તો કોઈ આવશે. આવીશ તો તું જ.”
બીજા દિવસે સવારે ઓફિસ જતા પહેલા એક જ લીટીનો કાગળ લખ્યો.
“ સંસ્કૃતિ, સંહિતાની સાથે તું આવીશ તો મને ગમશે. જોઇતો જા તારા ઘરને…. હજુ તારી યાદમાં બધું જ તડપે છે.”

– મોક્ષ

************
વિજય ઠક્કર

છીન લે મુઝસે હાફીઝા મેરા

સવારની  ઠંડકમાં  શોભિતભાઈ કંપાઉંડમાં આવેલા લોન પ્લૉટમાં બેઠાબેઠા ચા પીતા હતા. સામે પડેલી ટીપોઈ પર પડેલી સર્વિસ ટ્રેમાં થી કપમાં ચા બનાવતા જાય અને આરામથી ધીમે ધીમે એક એક સીપ પિતા જાય અને સાથે ન્યૂઝપેપર વાંચતા હોય… બસ આજ એમનો નિત્યક્રમ…!

દરરોજ સવારે તેઓ અચૂક અહીંયાં આજ જગાએ મળે… ગાર્ડન ખાસ્સો મોટો હતો… એકબાજુ માળી ગાર્ડનીંગનું કામ કરતો હોય… સવારનો મંદમંદ પવન વાતો હોય અને ગાર્ડનમાં  બનાવેલા  નાનકડા  ટાવર પરનાં બર્ડ ફીડર પર જાતજાતનાં બર્ડ્સ આવીને આ  ભીની ભીની સવારમાં દાણા ચણતાં હોય અને એમનો કલબલાટ અને લોન પરની ઝાકળની ભીનાશ….તેમાંથી આવતી હલકી હલકી ખુશ્બુ…વળી આખા ગાર્ડનને ઓડિયો સિસ્ટમથી કનેક્ટ કરેલો છે તેથી સવાર-સવારમાં એકદમ મંદધ્વનિમાં સુંદર ભજનો વાગતાં હોય. ગાર્ડનમાં આવેલા બંગલાનાં ટેરેસગાર્ડનમાં  એક રેઈઝ પ્લેટફોર્મ પર બેસીને રીયાઝ કરતી દીકરી કૃતિનાં ગાયન અને સિતારના લય અને એ બેયમાંથી નીપજતો મિશ્રિત ધ્વની અદ્ભુત દિવ્યતાનો અહેસાસ કરાવે છે !

રસ્તા પરથી પસાર થતા રાહદારીને પણ  ત્યાં ઘડીક રોકાઈ જવાનું મન થઇ જાય એવો માહોલ રોજ સર્જાતો.. ત્યાનું આખું વાતાવરણ દિવ્ય બની જતું…..

કૃતિનો પણ આજ નિત્યક્રમ…રોજ  વહેલી પરોઢે ટેરેસગાર્ડનમાં  સિતાર સાથે રીયાઝ કરવાનો…

હમણાં શહેરમાં યોજાઈ ગયેલી રાષ્ટ્રીય ગઝલ ગાયન સ્પર્ધામાં એને પ્રથમ ઇનામ મળ્યું અને કૃતિનું નામ સંગીતની દુનિયામાં ગુંજતું થઇ ગયું.. ભવ્ય ઇનામવિતરણ સમારંભમાં દેશના ખૂબ નામી સંગીતકાર ઉપસ્થિત હતા..અને એમાંથી કોઈકે તો એને નવી ફિલ્મમાં પ્લે-બેક સિંગિંગ માટે ઑફર પણ આપી…કોઈ એકે વળી તેને વિદેશમાં થનાર ગઝલના શોઝમાં સાથે આવવાનું આમંત્રણ પણ આપ્યું….હા…એ કૃતિની વર્ષોની મહેનતનું પરિણામ હતું…!

શોભિતભાઈએ એને તમામ સવલતો અને સતત પ્રોત્સાહન આપ્યું.., માં-બાપ બંનેનો પ્રેમ આપ્યો અને આ  બધાનું પરિણામ એ આવ્યું કે કૃતિનું નામ એક અવ્વલ દરજ્જાની ગાયક તરીકે આખા દેશમાં પ્રચલિત થઇ ગયું…એનું અચાનક સ્ટેટસ બદલાઈ ગયું…એ હવે પેજ-થ્રી સેલીબ્રીટી બની ગઈ..

શોભિતભાઈ ખૂબ ખુશ હતા…અને એટલે એમણે પોતાની એકની એક દીકરીનો સોલો કાર્યક્રમ યોજવાનું નક્કી કર્યું..એક અગ્રણી ઇવેન્ટ મૅનેજમેન્ટ કમ્પનીને આ આખા ઇવેન્ટની જવાબદારી સોંપીને શોભિતભાઈ ફક્ત એક માર્ગદર્શક બની રહ્યા.. એમના સામાજિક સ્ટેટસને અનુરૂપ અને કૃતિના સેલીબ્રીટી સ્ટેટસને અનુરૂપ આ પ્રોગ્રામની ડીઝાઈન નક્કી થઇ..શહેરનો નવોજ અને ભવ્ય હોલ બૂક થયો.. નિમંત્રણ કાર્ડથી લઈને કૃતિના પર્ફૉર્મન્સ માટેની નાની મોટી તમામ બાબતોનું પ્લાનિંગ અને એક્ઝીક્યુશન એકદમ મેટીક્યુલસલી ઇવેન્ટ એક્ષ્પર્ટસ કરી રહ્યા છે …જ્યાં જ્યાં જરૂર લાગે ત્યાં કૃતિ અને શોભિતભાઈ સૂચન  કરતા. નિમંત્રણ અપાવા માંડ્યા છે અને શોભિતભાઈને ખૂબ ઉત્સાહ છે અને કૃતિ પણ અત્યંત ખુશ છે..આ કાર્યક્રમ એ શોભિતભાઈનું સ્વપ્ન છે અને એ હવે પૂરું થવામાં છે…લગભગ તમામ તૈયારીઓ થઇ ગઈ છે…બંને જણા આ કાર્યક્રમની થઇ રહેલી તૈયારીઓ જોઇને અત્યંત રોમાંચિત થઇ ઉઠતા હતા..

શોભિતભાઈના બિઝનેસ સર્કલ અને નાનામોટાં સામાજિક સંગઠનની શુભેચ્છા વ્યક્ત કરતી જાહેરાત  ન્યૂઝપેપર્સમાં આવવાની શરૂઆત થઇ ગઈ છે.. શોભિતભાઈ રોજની જેમ ગાર્ડનમાં બેસીને ચા પીતાપીતા   છાપામાં આવેલી આ બધી જાહેરાત પર નજર નાખતા હતા અને તેમની નજર એક જાહેરાત પર પડી…” નારી શણગારના સર્વશ્રેષ્ઠ ‘પ્રીત્સ બુટીક’નું પણ ઉદ્ઘાટન થવાનું હતું…આખા સમાચાર તે ખૂબ ધ્યાનથી વાંચી ગયા… આમતો કૃતિને પ્રોગ્રામના દિવસે શું પહેરવું અને કોણ એનો કૉસ્ચ્યુમ તૈયાર કરશે એ બધી ઇવેન્ટ પ્લાનરની ચિંતા હતી પણ કોણ જાણે કેમ શોભિતભાઈને  શું સૂજયું તો તે એકદમ બેઠા હતા ત્યાંથી ઉભા થઇ ગયા અને છાપું લઈને કૃતિના નામની બુમો પાડતા પાડતા ટૅરેસ તરફ ગયા.

“કૃતિ…ઓ કૃતિ બેટા.”

કૃતિ એના રિયાઝમાં મગ્ન હતી..અને પપ્પાની બુમો સાંભળીને એકદમ ગુસ્સે થઇ ગઈ.

“શું છે પપ્પા…શું કામ બુમો પાડો છો અને મને ડીસ્ટર્બ કરો છો  ?  કેટલીવાર કહ્યું છે કે રીયાઝ કરતી હોઉં ત્યારે મને નહીં બોલાવવાની..?”

“   ઓ કે ડાર્લિંગ…સોરી…બસ…?? પણ તું…”

નો પાપા …પ્લીઝ…તમે નીચે જતા રહો.”

“સારું બેટા હું જાઉં છું પણ તું રીયાઝ પતાવીને ઝડપથી નીચે આવીજા મારે એક ખૂબ જ  અગત્યનું કામ છે.”

એકાદ કલાક પછી કૃતિ નીચે આવી…..શોભિતભાઈ લીવીંગ રૂમમાં બેઠાબેઠા કાંઈક કામ કરતા હતા..કૃતિએ પાછળથી આવીને એમના ગળામાં હાથ પરોવી દીધા અને લાડ કરવા માંડી….બાવીસ વર્ષની એ છોકરી નાનકડી આઠ વર્ષની ઢીંગલી હોય એમ લાડ કરવા માંડી…!

“આવી ગઈ બેટા?”

યસ પાપા…પાપા આઈ’મ સોરી…”

“સોરી?? સોરી ફોર વ્હોટ ?”

“  પાપા મેં તમારી પર ગુસ્સો કર્યોને…?”

“ ઓહ તેં ગુસ્સો કર્યો…? મારી ઉપર …? ક્યારે..?

“ઓહ પાપા…”

“ઓકે  …ઓકે બેટા, ચાલ એવું બધું નહીં વિચારવાનું.. મનેતો કશું જ યાદ નથી..”

આવું ઘણીવાર બનતું બાપ-દીકરી વચ્ચે ક્યારેક વાદવિવાદ થાય, ક્યારેક એકબીજા પર ગુસ્સે થાય પણ થોડીવારમાં સમાધાન પણ થઇ જાય. કોઈક વખત કૃતિનો ગુસ્સો લાંબો ચાલે, એકાદ દિવસ અબોલા રહે પણ ત્યારે મનાવવાનું તો શોભિતભાઈને પક્ષેજ આવે. મો ફુલાવીને બેઠેલી કૃતિ સામે જઈને એ કાન પકડે અને માફ કરવાનું કહે ત્યારે કૃતિ એકદમ રડી પડતી અને પાપા ને વળગી પડતી.. શોભિતભાઈએ એને કદીય માની ખોટ પડવા દીધી નથી.. બસ આમ એકદમ લાડકી દીકરીના કાર્યક્રમ માટે તેમને ખુબ ઉત્સાહ હતો.. “શું હતું પાપા..? કેમ મને બોલાવતા હતા..?”

“જો બેટા આજના ન્યૂઝ પેપરમાં એક બહુ સરસ ન્યૂઝ છે… યુ નો પ્રીત… રાઇટ…?”

“ના પાપા… હુ ઈઝ પ્રીત..?”

“વેલનોન ફેશન ડીઝાઈનર, બેટા… ડોન્ચ યુ નો હીમ..? “ઓહ…યા યા યા…  પ્રીત…  ફેશન ડીઝાઈનર રાઇટ??     યા પાપા, પણ એના બુટીકનું તો ઓપનિંગ હતું ને?                       “યસ… ધેટ્સ રાઇટ… પ્રોગ્રામ માટેનો તારો ડ્રેસ આપણે  એની પાસે તૈયાર કરાવીએ…???”

“ બટ પાપા….યુ નો વ્હોટ..? હીઝ પ્રોડક્ટ મસ્ટ બી વેરી એક્સ્પેન્સીવ ..અને  મારો ડ્રેસ તો આ લોકો ઇવેન્ટ મૅનેજમેન્ટ કમ્પની જ કરશેને ?”

“નો નો નો .. બેટા.. એ લોકો તો કરશે પણ એ કોની પાસે કરાવશે એ તો ખબર નથી પણ પ્રીત ઈઝ ધ બેસ્ટ ડ્રેસ ડીઝાઈનર… આખા દેશમાં અને ફિલ્મ ઇન્ડસ્ટ્રીમાં પણ એનું કેટલું મોટું નામ છે..!!  એનો ડીઝાઈન કરેલો ડ્રેસ તું ફંકશનના દિવસે પહેરીશ તો ચાર ચાંદ લાગી જશે..” થોડી આનાકાની થોડી જીભાજોડી થોડી સમજાવટ અને છેવટે પ્રીત પાસે  એનો ડ્રેસ ડીઝાઈન કરાવવાનું નક્કી થયું.. ઈવેન્ટ્સ  મૅનેજર સાથે વાત કરી લીધી અને એણે જ તાત્કાલિક પ્રીતની અપોઈન્ટમેન્ટ ફિક્સ કરી અને બપોરેતો  એના સ્ટુડિયો પર પહોંચી ગયા..એના શો વિષે ફોન પર વાત થયેલી એટલે પોઝીટીવલી એજ દિવસે અપોઇન્ટમેન્ટ મળી ગઈ.. અત્યંત ભવ્ય અને  સ્ટુડિયોની અંદર પેસતાં કોઈક અલગ દુનિયામાં આવ્યા હોય તેવું લાગ્યું… જુદાજુદા કોર્નર્સ ફેશન આર્ટીકલ્સ મૂકેલાં છે તો  ક્યાંક ક્યાંક  હાઈ-લો પ્લેટફોર્મ્સ બનાવીને ઉપર ડ્રેસ ફોર્મ્સ પર મુકીને એને સ્પેસિમેન ગારમેન્ટ્સ પહેરાવેલા છે… ક્લે મોડેલ્સ અને એક્રીલીક્સ ફોર્મ્સનો પણ કપડાં રેપ કરવામાં ગજબ ઉપયોગ કર્યો છે..લાઈટીંગ અને દીવાલો પરની કલર સ્કીમથી અલગ જ એમ્બીયન્સ સર્જાયો છે…..  એકદમ ધીમા અવાજમાં રેલાતું વેસ્ટર્ન ક્લાસિકલ અને ઇન્સ્ટ્રુમેન્ટલ  મ્યુઝિક આખા માહોલને ભવ્યતા બક્ષે છે…

સ્ટુડિયોમાં એન્ટર થતાં જ સામેથી સેલ્સ ગર્લ આવી અને એમને બેસવા કહ્યું.. અને કહ્યું: “પ્રીત વિલ બી વિથ યુ વેરી સૂન..” રાઇટ સાઈડમાં એક ગ્લાસ ચેમ્બર છે અને એમાં રાઉન્ડ કોફી ટેબલ અને ત્રણ ચાર ચેર્સ મૂકી છે.. એક ખૂણામાં નાનકડું વર્કિંગ ટેબલ છે જેના પર એક યુવાન કાંઈક સ્કેચ જેવું કરી રહ્યો છે. સેલ્સ ગર્લ ઇન્ટરકોમ પર કહે છે “ પ્રીત, સમબડી ઈઝ હિયર ફોર યુ “

“યસ યસ…” આટલું બોલીને એની નજર આ બધા પર પડી અને એણે હાથ હલાવીને અભિવાદન કર્યું અને ઇશારાથી કહ્યું આવું છું…ત્યાં સુધી આ બધાં તેનું કલેક્શન જોવામાં પરોવાઈ ગયાં.. બધાના હાવભાવ જુદાજુદા હતા.. કૃતિથી બોલાઈ ગયું “ વાવ “!!

પ્રીત ગ્લાસ ડોર માંથી બહાર આવ્યો…એકદમ ફેર લુકિંગ, હૅન્ડસમ અને સ્ટાઉટ બોડી,  ઉંચો પહોળો..લાંબા અને વિખરાયેલા વાળ અને કૈક જુદીજ હેર સ્ટાઇલ… એણે સ્કીન ટાઈટ બ્લુ જિન્સ અને ટી શર્ટ પહેરેલા છે  અને ડેન્સકો શૂઝ અને છટાદાર ચાલે ચાલતો એ આ તરફ આવ્યો.. કૃતિ તરફ હાથ લંબાવીને કહ્યું: “હેલ્લો કૃતિ… કોન્ગ્રેચ્યુલેશન્સ ફોર વિનીંગ ધ કોમ્પીટીશન… એન્ડ ઓફ કોર્સ વિશ યુ ગૂડ લક ફોર યોર અપકમિંગ ઇવેન્ટ કૃતિ….” પ્રીતે એના હાથમાં વન સ્ટેમ રોઝ આપ્યું. એક હાથ એના ખભે મુકીને કહ્યું.. “એન્ડ યસ ડાર્લિંગ વી આર વેરી એક્સાઈટેડ ટુ ડિઝાઇન એક્સટ્રીમલી એલીગન્ટ ડ્રેસ ફોર યુ…આઈ’મ સ્યોર યુ વિલ લૂક ગોર્જીયસ એન્ડ એમેઝિંગલી ગ્રેસફૂલ સ્વીટી“ અને એનો હાથ પકડી રાખ્યો અને એ શોભિતભાઈ તરફ વળ્યો ” હેલો શોભિતભાઈ…ડોન્ટ વરી નાઉ… યુ આર એટ ધ રાઇટ પ્લેસ એટ ધ રાઇટ ટાઈમ એન્ડ આઈ’મ સ્યોર યુ વિલ બી હેપી” અને પછી તે ત્રીજા શખ્સ ની બાજુ વળ્યો અને કહ્યું “એન્ડ  હા..! આઈ હેડ અ વર્ડ વિથ મી.સુબ્રતો ધીસ મોર્નિંગ..એન્ડ યસ, યુ આર …રોનિત ઇફ આઈ એમ નોટ મિસ્ટેકન..”

સુબ્રતો એ ઇવેન્ટ કંપનીનો ઓનર છે અને રોનિત એ આ ઇવેન્ટનો મૅનેજર છે.

બસ એ દિવસે ખાસ્સી ચર્ચા થઇ… મેઝરમેન્ટસ લેવાઈ ગયાં, થોડા ઈન્સ્ટન્ટ સ્કેચીઝ કરીને પ્રીતે બતાવ્યા અને વધારે ડિટેઇલ માટે બીજા દિવસે મળવાનું નક્કી થયું.. ટ્રાયલ અને ડીલીવરીની ડેટ્સ ફિક્સ થઇ ગઈ.

બીજા દિવસે એકલી કૃતિ આવી બંનેનું એક લાંબું સેશન ચાલ્યું પ્રીતની ગ્લાસ ચેમ્બરમાં બેઠા અને કોફી પીતા પિતા  એની પસંદ-નાપસંદ, એનો સ્વભાવ, એનું ફેમિલી  બૅકગ્રાઉન્ડ વિષે પ્રીત એને પ્રશ્નો પૂછતો ગયો..અને કૃતી જવાબ આપતી ગઈ..ખૂબ વાતો કરી એમાંની કેટલીક કામની હતી અને કેટલીક બસ કહેવાતી ગઈ અને સંભળાતી ગઈ… કૃતિ ત્યાંથી વિદાય થઇ  અને જતાં જતાં પ્રીતને ઇન્વિટેશન કાર્ડ આપ્યું અને કહ્યું “ તમારે ચોક્કસ આવવું પડશે પ્રોગ્રામમાં… એન્ડ યસ  ઇન્વીટેશન ઈઝ ફોર ટુ પીપલ “

“ ઓહ યા યા..સ્યોર એન્ડ યસ  હું ચોક્કસ આવીશ…”

કૃતિ ત્યાંથી નીકળી ગઈ.

આ બે-ત્રણ મુલાકાતમાં નિકટતા આવી ગઈ..બન્ને જિનિયસ હતા. પોતપોતાના ક્ષેત્રમાં તેમણે મહારથ હાંસલ કરેલો છે અને પોતાનું એક સ્થાન નિશ્ચિત કર્યું છે, એક મુકામ બનાવ્યો છે..ટ્રાયલના દિવસે પ્રીતને એક મલ્ટીસ્ટારર ફિલ્મના કૉસ્ચ્યુમ ડીઝાઈન માટેની પ્રીલીમીનરી મીટિંગમાં અચાનક દિલ્હી  જવાનું થયું.. પણ એના આસિસ્ટન્ટે ટ્રાયલ લીધી અને ફીનીશ્ડ ડ્રેસ પ્રોગ્રામના આગળના દિવસે આપવાનું નક્કી થયું…

ડ્રેસ ડીલીવર થઇ ગયો… અને એક-દોઢ કલાક્માજ  કૃતિનો  ફોન બુટીક પર આવ્યો..અને ફોન પર બુમાબુમ કરવા માંડી..પ્રીત લાઈન પર આવ્યો તો એની સાથે પણ ખૂબજ બેહુદુ વર્તન કર્યું…” યુ ફૂલ…યુ ઈર્રીસ્પોન્સીબલ પર્સન.. યુ ડોન્ટ નો ધ ઈમ્પોર્ટન્સ ઑફ ધ ક્લાયન્ટ્સ…”

પ્રીત બે મિનિટ સાંભળતો રહ્યો અને પછી ફોન ડિસ્કનેકટ કરી નાખ્યો.. એણે ક્યારેય કોઈની પણ પાસેથી આ ભાષા સાંભળી નથી એટલે એ પણ કન્ફયુઝ થઇ ગયો કે શું થયું.. એટલામાં ફરી રીંગ વાગી..આ વખતે શોભિતભાઈ લાઈન પર હતા અને એ પણ અપસેટ હતા… એમણે કહ્યું કે “ ડ્રેસની પૅટર્ન આખી બદલાઈ ગઈ છે પ્રીત અને ફીટીંગ પણ બહુ વિચિત્ર છે ..કૃતિ ખૂબ રડે   છે, મને ખબર નથી પડતી કે હું શું કરું…”

“ ડોન્ટ વરી સર…!  એને શાંત કરો અને આઈ’મ રીચીંગ ટુ યોર પ્લેસ ઇન એન અવર…તમે કૃતિને કહો એ જરા પણ ફિકર નહીં કરે, એને હું એ જ ડ્રેસ પહેરાવીશ જે એણે પસંદ કર્યો છે.”

પ્રીત એના ઘરે પહોંચ્યો ત્યારે કૃતિ મોં લટકાવીને બેઠી હતી અને રડવાને કારણે આંખો લાલઘૂમ થઇ ગઈ હતી. બંને વચ્ચે થોડી બોલાચાલી થઇ …અને પ્રીતે ડ્રેસ જોયો અને કહ્યું…” યસ આ બરોબર નથી.. ઓકે તું આ ડ્રેસ અહી જ રાખ…હું તારા માટે મારી જાતે ડ્રેસ તૈયાર કરું છું..”

કૃતિ ખૂબજ ટેન્શનમાં હતી.. પણ પ્રોગ્રામના દિવસે બપોર થતાં સુધીમાં પ્રીત જાતે ડ્રેસ લઈને પહોંચી ગયો અને સાથે સરસ મજાનો ફ્લાવર બુકે અને કેન્ડી બાસ્કેટ લઈને ગયેલો.. કૃતિ ખુશ થઈ ગઈ…પ્રીતે એ બધું એના હાથમાં મૂક્યું અને કહ્યું “  કૃતિ.. ! તું મને આ ડ્રેસ પહેરીને બતાવીશ પ્લીઝ ?”

કૃતિ થોડીવારમાં  દ્રેસ્સ પહેરીને બહાર આવી અને દોડીને સીધી પ્રીતને ભેટી પડી…, ”થેંક યુ પ્રીત, આઈ’મ સો સોરી ફોર વ્હોટ આઈ સ્પોક ઓન ફોન યસ્ટર ડે..”

બહુ ખુશ થઇ ગઈ કૃતિ…પ્રીતે કહ્યું “ ઓકે  ધેન હું જાઉ છું… અને આપણે  સાંજે મળીશું…” જતા જતા પ્રીતે કૃતિની નજીક આવીને કહ્યું.. ” યુ આર ચાર્મિંગ….” આટલું કહીને પ્રીતે વિદાય લીધી.. પાછળથી કૃતિએ બુમ પાડીને કહ્યું “ સાંજે હું તારી રાહ જોઇશ પ્રીત…”

અવાજના પડઘા પ્રીતના કાન સુધી પહોચી ગયા…

કાર્યક્રમ શરુ થવાની વાર હતી..કૃતિ પાછળ ગ્રીનરૂમમાં હતી ..એનો મેકઅપ ચાલતો હતો.. આખું થીએટર ખૂબ ભવ્ય હતું અને એને ખૂબ સરસ રીતે શણગાર્યું છે. સ્ટેજની તો વાત જ ન્યારી છે. આખા થિયેટરમાંથી એક વિશિષ્ટ પ્રકારની ભીની ખુશ્બુ આવતી હતી.. એક બાજુ ઓડિયો બેલેન્સીન્ગ થઇ રહ્યું છે.. આ કાર્યક્રમ માટે જ ખાસ કૃતિ વિષે, એની સંગીતની શિક્ષા, એના અચિવમેન્ટસ, એના ગુરુજીઓ.. એના દોસ્તો.. એનો પરિવાર અને એમાં બનેલી નાનીમોટી ઘટનાઓને સાંકળતી એક નાનકડી કલરફૂલ પિકટોરીયલ બુકલેટ “ જર્ની ટોવર્ડસ  ટુડે “ ખાસ પ્રકાશિત કરવામાં આવી છે અને  થિયેટરના એન્ટ્રન્સ પર જ તેનું આમંત્રિત મહેમાનોને વિતરણ કરવામાં આવી રહ્યું છે. આખા દેશમાંથી પેજ થ્રી પર્સનાલિટીઝ આ કાર્યક્રમમાં આવવાની છે કારણ શોભિતભાઈનું  પબ્લિક રિલેશન્સ બહુજ મજબુત છે,  ખાસતો ગઝલનાં શોખીનો આવવાના છે.. ધીમે ધીમે ઓડીયન્સની આવવાની શરૂઆત થઇ ગઈ છે…. થિયેટરના ફોયરમાં લોકો એકબીજા સાથે મુલાકાત કરે છે… એન્ટ્રન્સ પર શોભિતભાઈ અને તેમના અંગત એક-બે  સ્નેહીઓ મહેમાનોને આવકારતા હતા.. થોડીવારમાં પ્રીત અને તેનાં મમ્મી થિયેટર પર આવી પહોંચ્યા… ગેટ પર આવતાં શોભિતભાઈ એ તેને આવકારતા કહ્યું…” વેલકમ પ્રીત…”

“ થેન્ક્સ શોભિતભાઈ.. “આ…મારા” એટલું બોલીને પ્રીતે પાછળ જોયું  તો કોઈ ન હતું..પ્રીત થોડો ખચકાયો.. થોડો મૂંઝાયો અને વિચારવા લાગ્યો … “મમ્મી ક્યાં ગઈ હશે…?”          “એક્સક્યુઝ મી”  કહીને એ ત્યાંથી સરકી ગયો…શોધવા માંડ્યો મમ્મીને…..

“ પ્રીત….” પાછળથી અવાજ આવ્યો…

“ અરે મમ્મી, તું ક્યાં જતી રહી હતી.. હજુ તો હું તને કૃતિના પપ્પાની ઓળખાણ કરાવું એટલામાંતો તું ગાયબ જ થઇ ગઈ… ??”

“ કૃતિના પપ્પા છે એ ?”

“હા મમ્મી ..પ…પણ તું કેમ…????”

“ બસ એમજ હું વળી આગળ નીકળી ગઈ…”

પ્રીતને મમ્મીનું આવું વર્તન જરાક બેહૂદુ લાગ્યું પણ  એ વખતે એ ખાસ કાંઈ બોલ્યો નહીં… થિયેટરમાં  થોડો કલબલાટ ચાલુ જ છે…અને બેકસ્ટેજમાંથી ઉદ્ઘોષણા થઇ અને તમામ આમંત્રિતોને સ્થાન ગ્રહણ કરવા માટે અને  કાર્યક્રમનો પ્રારંભ થવાની ઘોષણા કરવામાં આવી.. થોડી ક્ષણમાંજ પડદો ખૂલ્યો. ખૂબજ ભવ્ય રીતે સ્ટેજને ડેકોરેટ કરવામાં આવ્યું છે. શોભીતભાઈ સ્ટેજ પર આવ્યા  અને કાર્યક્રમના  પ્રારંભે બધાનો શબ્દોથી આવકાર કર્યો.

“ સ્વજનો,

“આજે મારું એક સ્વપ્ન સાકાર થાય છે ..કૃતિને મળેલું સન્માન અને એનું રેકગ્નીશન સમાજમાં થાય  ખાસ કરીને એના ફિલ્ડમાં થાય અને એ ઘટના માત્ર પારિવારિક આનંદ અને ગર્વનો વિષય ના બની રહે એવું હું અને કૃતિ બંને દ્રઢપણે માનીએ છીએ અને એટલે જ આજે અમારા આનંદમાં સહભાગી થવા આપ સૌને અમે બોલાવ્યા અને આપ સર્વની  ઉમળકાભેર ઉપસ્થિતિનો અમને વિશેષ આનંદ છે. સાચું કહું..આપ સર્વનાં આગમનથી અમે ખૂબ  હરખાયા છીએ.” આટલું બોલતાં શોભીતભાઈનો અવાજ સહેજ ભીનો થઇ ગયો…આંખ જરા નમ થઇ ગઈ…..ગળામાં ડૂમો ભરાઈ ગયો.. પોડિયમ પરની વોટર બોટલમાંથી એક ઘૂંટો પાણી પીધું અને  સહેજ સ્વસ્થ થયા…લાગણીસભર અવાજ અને લાગણીવશ થઈને બોલાયેલા શબ્દો હતાં એમના…..!                                                                                                          સ્વાગત પ્રવચનના અંતે એમણે કહ્યું.. એક વાત કહું.. ? હા..કહું જ છું…દોસ્તો.., આપણી ખુશીનાં પ્રસંગમાં જ્યારે આપણા કોઈક સ્વજનની ગેરહાજરી જેટલી સતાવે પણ એનાથી વિશેષ જ્યારે એજ સ્વજન આપણા આનંદના અવસરે આપણી સમક્ષ હોય, ત્યારે થતી ખુશી કેમ કરીને વ્યક્ત કરવી..??? એ ખુશીનો સમય માણવાનો હોય છે એની અનુભૂતિ કરવાની હોય છે..આજે હું એનું વર્ણન નથી કરી શકતો..”

હોલમાં ઉપસ્થિત લોકો આ અસંબદ્ધ વિધાન સમજી ના શક્યા પણ તોય એટલુંતો સમજી જ શક્યા કે આ હોલમાં કોઈક એવું છે જેનાં વિષે શોભિતભાઈ આ બધું કહી રહ્યા છે.

“મિત્રો… મનમાં અતિશય ઉમળકો હોય અને જ્યારે ઘણું બધું કહેવું હોય  ત્યારે સમયની સીમાનું ભાન નથી રહેતું..જો અત્યારે કાંઈક એવું થયું હોય તો આપ ક્ષમ્ય ગણશો..”   તમામ લોકોએ તાલીઓથી વધાવી લીધા શોભિતભાઈને..તેમના લાગણીભર્યા શબ્દોથી લોકો ખુશ તો  થયા જ પણ તેમના પ્રવચનની કેટલીક અસમ્બદ્ધ અને સંદર્ભ વગરની વાતોનો કોઈને તાળો મળતો ન હતો…ગ્રીનરૂમમાં કૃતિ પણ તેમનું પ્રવચન સાંભળતી હતી અને તે પણ આ બધી વાતોથી મૂંઝાઈ અને વિચારવા લાગી કે કોના માટેની આ વાત કરતા હશે  પપ્પા ..?

કર્ટન ઓપન હતો અને સ્ટેજ અદ્ભુત રીતે સજાવ્યું હતું, ગઝલના આ કાર્યક્રમને અનુરૂપ તેનું સુશોભન કરવામાં આવ્યું હતું. કૃતિની સ્ટેજ પર એન્ટ્રી થઇ..અને સૌએ ઉભા થઇ એને ખૂબ તાળીઓથી વધાવી લીધી..બહુ સુંદર દેખાતી હતી કૃતિ…લોકો આફરીન પોકારી ગયા…એનો  ગેટઅપ એનો ડ્રેસ એના ઓર્નામેન્ટ્સ બધું એકદમ અલ્ટીમેટ હતું. લોકો એનો ડ્રેસ જોઇને તો વાહ વાહ કરવા લાગ્યા..પ્રીતે કોઈ કસર છોડી ન હતી ડ્રેસ બનાવવામાં…!

કાર્યક્રમ શરુ થયો.. કૃતિ દ્વારા એક પછી એક ગઝલો રજૂ થઇ..ગઝલનાં શબ્દો…અને એનું સંગીત નિયોજન બેમિસાલ હતાં…કોઈક અઘરા શબ્દો કે ક્યારેક ગઝલનો ભાવ વચ્ચે વચ્ચે કૃતિ સમજાવતી હતી વળી એના એકદમ શુદ્ધ ઉર્દૂ ઉચ્ચારો સાંભળીને ત્યાં ઉપસ્થિત  ઉર્દૂ સમજવાવાળા શ્રોતાઓતો ખૂબ રાજી થઇ ગયા..  કાર્યક્રમ ખાસ્સો  લાંબો ચાલ્યો અને તેના અંતે શોભિતભાઈ ફરી એક વાર આભાર પ્રદર્શિત કરવા માટે સ્ટેજ પર આવ્યા:

“મિત્રો, હું આપ સૌનો બહુજ આભારી છું….પણ એક વિનંતી કરું? ચાલો આપણે એક ગઝલ વધારે સાંભળીયે… હું એક એવા અવાજને આપની  સમક્ષ આવવા માટે આમંત્રણ આપું છું … કે જે અવાજ  જો પ્લે-બેક સંગીતની દુનિયામાં હોત તો કદાચ એ અવ્વલ નંબરે હોત… ટોચ પર હોત… પણ ક્યારેક કોઈક મૂરઝાઈ જાય છે…પણ દોસ્તો મને ચોક્કસ વિશ્વાસ છે કે આજે પણ એના કંઠમાં એજ ભીનાશ હશે..”

હોલમાં શાંતિ છવાઈ ગઈ…

“હું ગઝાલાને સ્ટેજ પર આવવા વિનંતી કરું છું..”

પ્રીતતો મમ્મીનું નામ સાંભળીને ચોંકી ગયો..!! ગઝાલા પણ મૂંઝાઈ ગઈ..

“ પ્રીત દોસ્ત હું તને વિનંતી કરું છું કે ગઝાલાને સ્ટેજ પર  લઇ આવ પ્લીઝ “

ગઝાલાએ હાથના ઇશારા થી  ઇન્કાર કર્યો પરંતુ શોભિતભાઈએ ફરી એકવાર વિનંતી કરી..બહુ વિનંતી પછી ગઝાલા  ખૂબ સંકોચ સાથે સ્ટેજ પર આવી…એણે શરૂઆતમાં આનાકાની કરી પણ આટલા બધા લોકોની વચ્ચે વધારે જીદ કરવાનું  મુનાસિબ ના લાગ્યું.. એક ગઝલ ગાવાની શરૂઆત કરી…

“ યાદેં માઝી અજાબ હૈ યા રબ,

છીન  લે  મુઝસે  હાફીઝા  મેરા”

બસ હજુતો શરુઆત જ હતી ને લોકો સન્ન થઇ ગયા.. વાહ અને આહ ને ક્યા બાત હૈ જેવા ઉદગારો હોલમાંથી આવવા માંડ્યા..ગઝાલાએ આ એક ગઝલ ગાઈને પૂરું કર્યું અને  ઉભા થઇને  નમસ્કારની મુદ્રામાં ત્યાં જ ઉભી રહી..આખા હોલમાં લોકોએ સ્ટેન્ડિંગ ઓવેશન આપ્યું.. પ્રીત સ્ટેજ પર આવીને એને લઈ ગયો.. હોલમાંથી બધા ધીમે ધીમે વીખરાવા માંડ્યા…પ્રીત, કૃતિને મળવા ગ્રીનરુમમાં ગયો.. કૃતિ ડ્રેસ ચેઇન્જ કરતી હતી એટલે એણે થોડીવાર ત્યાં થોભવું પડ્યું…લગભગ હોલ ખાલી થઇ ગયો, ગઝાલા પણ હોલમાંથી ફોયરમાં આવીને પ્રીતની રાહ જોતી એકલી ઉભી હતી.. શોભિતભાઈએ ગઝાલાને એકલી ઉભેલી જોઈ અને તે  મહેમાનોને વિદાય કરીને તેની પાસે આવ્યા

“ ગઝાલા આમ અનાયાસ ….!!!”

અવાજમાં ભીનાશ આવી ગઈ. આંખોમાં નમી આવી ગઈ

“_________”

“ વીતેલાં દિવસોની ગમગીની અસહ્ય હોય છે ગઝાલા…”

“ શોભિત….પ્લીઝ..!!!”

કૃતિ અને પ્રીત દુરથી આ દ્ગશ્ય જોઈ રહ્યા…

****************

 

થીજેલાં જળમાં મીન પિયાસી

“થીજેલાં જળમાં મીન પિયાસી” એ ગુજરાતી નાટક લગભગ પંદરેક વર્ષ પહેલાં લખાયેલું. આ નાટક ને આકાશવાણી  અમદાવાદ વડોદરા રાજકોટ અને ભુજ કેન્દ્ર માટે  નિર્માણ કરેલું  શ્રી જયકૃષ્ણ રાઠોડે.. આ રેડિયો નાટકમાં  સંજોગે વિખૂટાં પાડેલાં અને સહજીવનની અધુરપ લઈને આયખું વિતાવતાં  બે પાત્રોની વાત છે … બેય પક્ષે પુન:મિલનની તીવ્ર તરસ છે..  કાળે છૂટાં પાડેલાં આ બે પાત્રો  પુન: મળે છે…..???? આયાખાનાં આખરી પડાવે પણ  પુન: મિલનની અપેક્ષાની તીવ્રતા બરકરાર રહે છે..??? આ તમામ પ્રશ્નોનો જવાબ છે  હા….! વિખૂટાં પાડનાર વિધાતા રીઝે છે અને  મળેતો છે જ…. પણ કયા સંજોગોમાં મળે છે..કયા સ્થળે મળે છે અને  છેક ક્યારે મળે છે ..?   જીવનના એક દીર્ઘ કાલખંડમાં બનતી સંબંધની સાપસીડીની વાત…અને તેમાં  બનતી સાવ અણકલ્પી  ઘટનાઓને ફક્ત  બે જ  પાત્રો દ્વારા ચોટદાર સંવાદો અદભૂત  નિર્માણ કૌશલ્ય તથા સંગીત નિયોજન દ્વારા પ્રસ્તુત કરાયેલું  આ નાટક ખૂબ સંભળાયેલું અને શ્રોતાઓ દ્વારા વખણાયેલું  જે આજે  મારા વાચકો માટે અહીં પોસ્ટ કર્યું છે …

નાટક સાંભળવા માટે નીચેની લીન્ક પર ક્લિક કરો..

 

છેલ્લું લખાણ

શ્યામાબહેનનાં અવસાનને પંદર દિવસ થયાં…

મૃત્યુપર્યંતની તમામ ક્રિયાઓ પતી ગઈ… શ્યામાબહેનનાં અવસાનનાં સમાચાર મળતાંજ અનિકેત, અનાર અને અનુરાગને લઈને સુરતથી અમદાવાદ આવી પહોંચ્યો. શ્યામાબહેનનું એકમાત્ર સંતાન હતી અનાર..! કુટુંબમાંય વળી બીજું કોણ હતું ? અને એટલે જ્યારે શ્યામાબહેનનાં દેહને અગ્નિદાહ દેવાનો પ્રશ્ન આવ્યો ત્યારે કોઈ દૂરના પીતરાઈ પાસે એ વિધિ કરાવવાને બદલે અનિકેત અગ્નિદાહ આપે એવું નક્કી થયું.. શ્યામાબહેનને પણ અનાર કરતા વધારે અનિકેત સાથે ફાવતું હતું.

અનિકેત જોકે ઝાઝૂ રોકાયો નહી.. એતો અગ્નિસંસ્કારના દિવસે અને એ પછી બેસણાના દિવસે એમ બે દિવસ રોકાયો હતો.. અને પછી એ સુરત ચાલ્યો ગયો. અનાર અને દીકરો અનુરાગ ત્યાં રોકાયા. અનારનું બીજી વિધીઓ પતાવવા માટે અહીં રહેવું આવશ્યક હતું..

પંદરેક દિવસમાં ક્રિયાકર્મ પતિ જાય પછી ઘરનું બધું વ્યવસ્થિત ગોઠવી ઘરને  લોક કરી સુરત જવું એવું અનાર અને અનિકેતે  નક્કી કરેલું..,, અને એટલે એ પ્લાનિંગ પ્રમાણે અનાર ઘરની સાફસૂફીમાં વ્યસ્ત હતી..ઘરના તમામ રાચરચીલા સાથે, ઘરની એક એક દીવાલો સાથે,  ની નાનીમોટી તમામ વસ્તુઓ સાથે અનારની નાનપણની ઘણીબધી સ્મૃતિઓ જોડાયેલી હતી..

શ્યામાબહેનનાં અવસાનથી અનાર બહુ દુ:ખી થઇ હતી…રડી રડીને આંખો સૂઝી ગયેલી..  જો કે હવેતો આંસુઓએ પણ પોરો ખાધો છે, માત્ર હૈયું રડે છે. ક્યારેક મમ્મી સાથે બનેલી કોઈક ઘટના યાદ આવતાં આંખોના પહેરામાંથી આંસુ બહાર સરકી આવે છે….ત્યારે, હવે ઘરમાં એના આંસુ લૂછવાવાળું પણ કોઈ નથી… ધીમે ધીમે મન વિસારે પડવા માંડ્યું છે..અનારે પ્રયત્નપૂર્વક મનને વાળી લીધું છે અને બીજા કામમાં જોતરી દીધું છે..

ઘરની સાફસૂફીની શરૂઆત કરી…વારાફરતી બધાં  રૂમ સાફ કરવા માંડ્યા અને વધારાનો સામાન પેક કરવા માંડ્યો. ઘરની સાથે અને વસ્તુઓની સાથે જોડાયેલી સ્મૃતિ કોથળામાં અને બૉક્સમાં સીલ થવા માંડી.. હવે માત્ર મમ્મીના રૂમની સફાઈ કરવાની હતી…અનારે એકેએક  વસ્તુ પર ઝીણવટભરી નજર નાખી. મમ્મીના રૂમમાં બહુ વ્યવસ્થિત રીતે બધું ગોઠવાયેલું પડ્યું હતું…વર્ષોથી બંધ રહેતું કબાટ, એક ખૂણે પડેલું ટેબલ અને તેના પર પડેલાં પુસ્તકો… ટેબલ પર એક કાચનો કલાત્મક ગ્લાસ હતો તેનો તેઓ પેન-સ્ટેન્ડ તરીકે ઉપયોગ કરતા.. અને તેમાં ત્રણ-ચાર પેન-પેન્સિલ પડી છે…એક ખૂણામાં પડેલું ટેબલ લેમ્પ…બધું ટેબલ પર એકદમ વ્યવસ્થિત ગોઠવાયેલું પડ્યું હતું.. આ રૂમની ખાસ જરૂર પડતી નહીં એટલે એ રૂમ તરફ કોઈનું ખાસ ધ્યાન પણ પડેલું નહિ.

મમ્મીની એક ડાયરી ટેબલના ડ્રોઅરમાંથી અનારને મળી આવી..એને યાદ આવ્યું કે મમ્મી નિયમિત રીતે ડાયરી લખતી. જીવનની સારી-ખોટી સ્મૃતિ એમાં નોંધતી. જો કે અનારે મમ્મીની એ ડાયરી અગાઉ ક્યારેય જોવાનો પ્રયત્ન સુધ્ધાં નહોતો કર્યો..એજ તો હતી શ્યામાબહેનની તાલીમ..! અનાર ૩૩ વર્ષની થઇ પણ શ્યામાબહેનનાં જીવનના અંત સુધી ક્યારેય એણે એમના જીવન વિષે કશું પૂછ્યું ન હતું. હા, ક્યારેક શ્યામાબહેન કોઈ વાત કરે તો એ ખૂબ ધ્યાનપૂર્વક સાંભળતી, એમાં રસ લેતી અને ચર્ચા પણ કરતી..પરંતુ સામે ચાલીને એ કશું પૂછતી નહીં.. એવું પણ ન હતું કે એને એ બાબતમાં રસ ન હતો પરંતુ અનાર એવું દ્રઢપણે માનતી હતી કે મમ્મીની પણ પોતાની એક પર્સનલ લાઇફ હોય અને એના વિષે કાંઈ પણ જાણવાની ઇન્તેજારી એણે રાખવી જોઈએ નહીં.

અનારને એટલીતો ખબર હતીજ કે એના પપ્પા ભાસ્કરભાઈ આજથી ૩૩ વર્ષ પહેલાં જ્યારે એનું આ પૃથ્વી પર અવતરણ થવાને બેજ મહિના બાકી હતા ત્યારે ક્યાંક ચાલી નીકળ્યા ….અંધકારમાં પડછાયાની જેમ જાણે તેઓ ઓગળી ગયા અને જતી વખતે તે મમ્મીને સંબોધીને એક ચિઠ્ઠી લખતા ગયા હતા. અનાર જ્યારે સમજણી થઇ અને એના પપ્પા વિષે બહુ પૂછપરછ કરવા માંડી ત્યારે એક વખત શ્યામાબહેને એ ચિઠ્ઠી એને બતાવેલી. આજે પણ એ ચિઠ્ઠી અહિં ક્યાંક હશે એમ માનીને અનારે શોધવા માંડી. શ્યામાબહેને એ ખૂબ સાચવીને કબાટમાં એક પાઉચમાં બહુ વ્યવસ્થિત રીતે એક કવરમાં મૂકેલી. કાગળ પીળો પડી ગયેલો પણ આજે પણ એની સ્યાહી એવીને એવીજ હતી. અક્ષરો ના તો ઝાંખા પડ્યા હતા ના તો કાગળ પર જરાય સળ પડ્યા હતા.

આ કાગળ જ તો શ્યામાબહેનની મૂડી હતી ને..!!  અનારે ખૂબ સાચવીને ચિઠ્ઠી લઈને વાંચવા માંડી…

“શ્યામા,

આપણા લગ્નની પ્રથમ રાત્રેજ મેં તને મારા વિચારો જણાવેલા. સાંસારિક જીવન પ્રત્યેનો મારો અભિગમ અને તે વિશેની મારી ઉદાસીનતા બાબત આપણે દીર્ઘ સંવાદ થયાનું પણ મને યાદ છે.. તને પણ એ યાદ હશેજ…. ગૃહસ્થજીવન પ્રત્યે મને કોઈ અનુરાગ નથી એ તું જાણે છે.. માં-બાપની ઇચ્છા-અપેક્ષા અને જીદ ની સામે ઝૂકીને મારે તારી સાથે  જોડાવું પડ્યું.., પણ આ માર્ગ મારો નથી.. સંસારની માયામાં જકડાઈ જાઉં કે પછી વાસનાના ભરડામાં હું આવી જાઉં એ પહેલા મેં તારી સમક્ષ મુક્તિ માટે વિનંતી કરેલી.. પરંતુ તેં સંબંધ વિચ્છેદનો સ્પષ્ટ ઇન્કાર કરેલો…અને એક ઇચ્છા પણ પ્રગટ કરેલી…હા, અને તું જ્યારે આટલું મોટું બલિદાન આપવા માટે તૈયાર થતી હોય તો મારે મારા આત્માની મરજી વિરુદ્ધ પણ તારી એ માંગણી પૂરી કરવી જ જોઈએ એમ માનીને મેં તને એક બાળક આપ્યું… પણ ફરી પાછો એ મોહપાશ મારી સામે આવવાની ભીતિ થઇ  આવી, બાળક જન્મે અને એનાં નાનાં નાનાં હાથોની મમતાભરી કેદમાં મને જકડી લે એ પહેલાં હું દૂર ચાલ્યો જાઉં…જ્ઞાનના માર્ગે.. અને એજ મને શ્રેયસ્કર લાગ્યું…

આપણે લોકનિંદા કે ટીકા-ટિપ્પણની પરવા ના કરીએ એવી સમજદારી અને હિમ્મત તો આપણે કેળવી લીધી છે ને….!

“શ્યામા ! મહાભિનિષ્ક્રમણ પહેલાની સિદ્ધાર્થની મન:સ્થિતિ જેવીજ અત્યારે મારી પણ મન:સ્થિતિ છે.. પારાવાર મનોવેદના, મનોમંથન અને માનસિક સંઘર્ષ પછી પણ અંતે તો મને મેં જે માર્ગે જવાનું પસંદ કર્યું છે એજ માર્ગ  સાચો લાગ્યો છે.

હું એ જ રસ્તે જાઉં છું., શોક ના કરીશ શ્યામા… સંતાપને શમાવવાની સમજણ તો  આપણે દસ-બાર માસના સહજીવનમાં કેળવી શક્યાજ છીએ એમ હું માનું છું.. અને હા..બાળક મોટું થઈને પૂછશે એના પિતા વિષે, પણ ભવિષ્યના સવાલોના ઉત્તર અને ભવિષ્યમાં ઉપસ્થિત થનાર તમામ પરિસ્થિતિને પહોંચી વળવા જેટલી તો તું સક્ષમ છે જ …”.- ભાસ્કર

અનાર આખી ચિઠ્ઠી વાંચી ગઈ. આંખોમાંથી આંસુના ત્રણ-ચાર બુંદ ગાલ પર આવીને અટકી ગયાં. ક્યાંય સુધી એ કાગળ હાથમાં પકડીને અનાર બેસી રહી..  મમ્મીનો ચહેરો આંખ સામે આવીને અટકી ગયો..તેની સાથે વિતાવેલો સમય ચિત્રપટની જેમ આંખ સામેથી પસાર થવા માંડ્યો અને મનોમન વંદન કરવા લાગી મમ્મીને…

અનારે પ્રત્યક્ષ દેહે તો  ક્યારેય પપ્પાને જોયા નહતા , જોયા હતા અનુભવ્યા હતા તો દીવાલ પર ટીંગાતી તસવીરમાં… એક બાજુ ચિઠ્ઠી અને બીજી બાજુ તસવીર…વારાફરતી જોઈ રહી… એ દિવસે અનાર કશું કામ ના કરી શકી. મન સતત મમ્મીના સમગ્ર જીવન વિષે વિચારતું રહ્યું.. મમ્મીએ પારાવાર સંઘર્ષ કરીને એને મોટી કરી …ભણાવી…પરણાવી…એના જીવનમાં એને સ્થીર થવામાં બનતી બધી મદદ કરી …અને આમ તો શ્યામાબહેન માટે અનાર સિવાય બીજું હતું પણ કોણ …?

મમ્મી વિદાય થઇ ગઈ સદાને માટે.. અનાર ગમગીન થઇ ગઈ…બેસી રહી એમજ ક્યાંય  સુધી… ઘડીક મમ્મી તો ઘડીક ચીઠ્ઠીમાનાં પેલા અક્ષરો અને એમાં લખાયેલો એકેએક શબ્દ….. પડઘાતો હતો… એક અવાજ, સાવ અજાણ્યો તોય જાણે એ હતો પોતાનો એક અંશ.. .હડદોલા ખાતી રહી બંને બાજુ અને સાવ નિશ્ચેતન થઈને છતની સામે નજરને સ્થીર કરીને ચત્તાપાટ પડી રહી પલંગમાં…

ખાસ્સો સમય વીતી ગયો… ઉભી થઇ પલંગમાંથી…બાથરૂમમાં જઈ ફ્રૅશ થઇ આવી અને મનમાં પાછો એક ઝબકારો થયો..મમ્મીની ડાયરી લખવાની આદતથી તે વાકેફ હતી અને એને ચોક્કસ ખાતરી હતીકે મમ્મીની ડાયરીઓ એકદમ સરસ રીતે ગોઠવાયેલી મળશે.. કબાટ ખોલ્યું..તો  આખું કબાટ ભરીને તારીખ અને નંબર સાથેની ડાયરીઓ મળી આવી..સામે પડેલી છેલ્લી ડાયરી લઈ અને છેલ્લું પાનું ખોલ્યું..  અવસાનના પંદર દિવસ પહેલાનો એ દિવસ હતો જ્યારે છેલ્લી વખત શ્યામાબહેને ડાયરી લખેલી… ડાયરી લઈને અનાર મમ્મીના વર્કટેબલ પાસે આવી.. અને લાકડાની ખુરશી પર બેસી ગઈ અને છેલ્લા દિવસથી એણે વાંચવાનું શરુ કર્યું..

” જીવનની આ નમતી સંધ્યાએ એક વિચાર આવે છે કે શું માત્ર તર્પણ કરવા માટેજ આ જીવન હતું..!!

શું મેળવ્યું …કેટલું મેળવ્યું..? શું..કોને..કેટલું આપ્યું..?

જીવનનું ગણિત માંડીને સરવૈયું માંડું છું તો એટલું દેખાય છે કે મારી પાસે હતું પણ શું આપવા માટે..? જો હું કાંઈ પણ આપી શકી છું તો તે તો છે માત્ર પ્રેમ..લાગણી. મારી અંદર વહેતા લાગણીના ઝરણામાંથી સૌને ભીંજવી શકી છું..બસ.! અને…એજ તો મારું સદ્ભાગ્ય છે ને … !!  નહિ તો હું તો સાવ એકલી અટૂલી દૂર છેવાડાના રેલવેનાં ફ્લેગ સ્ટેશન જેવી જ હતી ને…? બધું  ગતિ કરતું હોય અને સ્થીર હોય માત્ર એ ફ્લેગ સ્ટેશન ! થોડીથોડી વારે જામતો કોલાહલ ઘડીકમાં શમી જાય અને પછી એના નસીબમાંતો હોય એજ વેરાન નિર્જનતા.. એકલતા…!!!

અરે…હુંય ગાંડી જ છું ને ..!!!

ગામને પાદરે ઉભેલા વડલાને તે વળી વટેમાર્ગુ સાથે પ્રીત કેવી..? વટેમાર્ગુ તો આવે અને જાય..

મારે તો બસ મારી આગળ પાછળથી આવીને પસાર થઇ જતાં લોકોને જોયાં કરવાનાં..?

પતિ જ્ઞાનમાર્ગે નીકળી પડ્યા.. દીકરી એના જીવનમાં ..એના સંસારમાં પરોવાઈ ગઈ.. સ્નેહીઓ મિત્રો…સગા-વહાલાં સૌ આવ્યાં અને ગયાં, રહી ગઈ હું સાવ એકલીઅટૂલી…!! જે જે કોઈ આવ્યા તે કંઈક મેળવવા કે પામવા…

હું તો હતી દરિયાની રેત અને મને તો હતી પ્યાસ…પણ હાય નસીબ…..મારાં ભાગ્યમાંતો બસ હતાં માત્ર ફેનિલ મોજાં….આવ્યાં નાં આવ્યાં અને પાછાં જતાં રહ્યાં..અને રહી ગઈ નરી ખારાશ…..!!

પણ હવે વળી ફરિયાદ શીદને … હેં ? જીવનને આ પંચાંવનમે વર્ષે..? ના રે ના…! આ વળી ફરિયાદ ક્યાં છે..કે ક્યાં છે આક્રોશ ?  આ તો સહેજ અમથું..હૈયું ભરાઈ આવ્યું..! હવે તો રાહ જોઉં છું ચીર નિદ્રાની..

ભાસ્કર…! તમને આપેલા વચન પ્રમાણે હું તો જીવન જીવી ગઈ…જીવી ગઈ શું..? આ જીવન પૂરું થવા આવ્યું. તમે આરોપેલા બીજમાંથી આવી અનાર અને જૂઓ તો ખરા કેવડી મોટી થઇ ગઈ, અને આજે  એના ગુલશનને સજાવી સંવારી રહી છે.. મેં તો એને ખૂબ જાળવી છે..બહુ દેખભાળ રાખી છે…અને હા મેં તો પ્રયત્ન કર્યો છે કે એને તમારી ખોટ પડવા ના દઉં…ભાસ્કર,

ભાસ્કર આ તો બધું એ જ સત્ય છે જે તમારી હાજરીમાં પણ આમ જ હોત..તમે જ્યાં પણ હો ભાસ્કર, આજે મારે એક વાતનો પણ એકરાર કરવો છે…અને તો જ હું નિરાંત અનુભવી શકીશ, તો જ મને ધરપત થશે.. ભાસ્કર..!

આજે હા…ભાસ્કર તમારી સાથે એક બીજો ચહેરો પણ યાદ આવે છે..આ ઢળતી સાંઝે એ પણ કેમ અચાનક યાદ આવી ગયો…? હા ભાસ્કર, મને પણ  ક્યાંક થી સહારો મળ્યો હતો..તમારા ગયા પછી મને એક ટેકણ મળેલું…જ્યાં માથું મુકીને હું નિરાંત અનુભવતી..એક ખભો મળેલો જેને ટેકે હું વેદનાનો ભાર હળવો કરી શકતી હતી..પણ ભાસ્કર એ સુખેય હતું તો ઉછીનુંજ ને ? અને વળી ઉછીનું મેળવેલું સુખ તે કાંઈ શાશ્વત થોડું હોય  ???

આજે રહી રહી ને મને એક પ્રશ્ન થાય છે કે શું હું સંસાર પ્રત્યેની વફાદારી કે જવાબદારી ચૂકી છું..?

ભાસ્કર..! તમે તો સીદ્ધાર્થને અનુસર્યા..પણ શું હું યશોધરા બની શકી..????

આજે મારા મનનો બોજ હળવો થયો…ખૂબ વજન લાગતું હતું..

તમને જીવનમાં ફરી ના મળી શકાયું એનો રંજ છે જ  પણ જો વિધાતા મારી હથેળીમાં ગૃહસ્થ જીવનની રેખા ચીતરવાનુંજ ભૂલી ગઈ હોય તો વળી દોષ કોને દેવો..???

આપણે તો માણસ ..???

ડાયરીમાં આ મારું છેલ્લું લખાણ છે ભાસ્કર..!  બસ હવે જીવન રહે કે ના રહે..પણ ડાયરીમાં લખવા જેવું કઈ રહેશે નહિ..

ॐ શાંતિ શાંતિ શાંતિ:”

ડાયરી બંધ કરી અને ખોળામાં મૂકી, એની આંખોમાં આંસુ હતા… ઉભા થવાની શક્તિ જાણે  એ ગુમાવી ચુકી હતી.. નીચું જોઇને ટાઈલ્સ પર પગનો અંગૂઠો ઘસતી રહી…..મમ્મીને એ મનોમન વંદન કરતી રહી… અને અનાયાસ એનાથી બોલાયું ” પપ્પા…તમે સ્વાર્થી હતા… મારી મમ્માને ખૂબ અન્યાય કર્યો છે તમે…  આઈ વિલ નેવર લવ યુ…!!”

 

***